z listów [3]

pytasz mnie władco dlaczego się kryję
surowo karcisz ten według ciebie
brak hartu ducha jaki przystoi
wojownikowi wielkiego Rzymu
a ja odpowiadam królewskim pismem
zwiniętym ściśle i opatrzonym
moją pieczęcią tu jest pustynia władco –labirynt
dróg możliwości i lwów nie z areny lecz na wolności
leżą na skałach jak wielkie cienie

patrzysz z przekąsem jak chwytam skraj szaty
i szybko zmiatam zamiatam za sobą
tropy i ślady jak ścieram kropki jak drę papirus
usuwam plany
wyrywam całe połacie gestów pragnień i woli
wyrzucam służbę wyganiam gości niszczę kapłanów
zamykam komnaty i siadam nad Nilem
zaciskam wargi

kładziesz mi władco dłoń ciężką na ramię
piszesz rozkazy swoim kohortom i mówisz ucz się
wyjdź na spotkanie nubijskim wrogom
oprzyj się o mnie a ja się wielki cesarzu boję
tu jest gorąco febra malaria żaden wojownik
nie będzie w stanie znieść swego ciała
więc zniesie na tacy
królewską głowę

*

z listów [1]
 z listów [2]

***

ciało

jego sztywność gładkość ruchomość nieruchomość

nieuchronność jasność skóry

ciało poniewierane kochane brane z miłością i bez na język

na penis na ręce

ciało

ręce czułe troskliwe złe sterane szorstkie łamliwe kruche

ręce w rękawicach w rękawach w kieszeniach za plecami

palce na krzyż ręce ze szmatą do podłogi z piórem węglem

ręce pielęgnowane od pokoleń

ciało

usta nieruchome drżące zacięte czerwone malowane niepomalowane

blade kłamliwe namiętne gorące chłodne usta

ustałe w biegu delikatne toporne grube nadęte nadąsane

po operacjach plastycznych i nie

oko

jasnoniebieskie zielone piwne ciemne jasne załzawione

przekrwione złe opatrznościowe uważne ciekawskie prorocze

znawcy mistrza okoliczność łagodząca okoliczność skazująca

przyczynek

ciało ciało znowu noga pięść stopa życiowa plecy po których można

się wspiąć lub przytulić się do nich brzuch miękki lub twardy

ciepły bolący nabrzmiały kolano kostka kostki kości

kosteczki słuchowe uszy łokcie czaszka mózgoczaszka

twarzoczaszka rdzeń kręgowy żebra serce wątroba tkanka

otrzewna płuca nerki kombinerki ja

slajdy z podróży

(Justynie i Rafałowi)

Baron wysyła mi prezentację – na maleńkim ekranie

Baron Smyku i ja na wozie i pod wozem. Wielkim

suniemy szlakiem to tu to tam zamiatamy magmę.

Baron ze swoim lekko nieswoim humbakiem

pod pachą uśmiecha się triumfalnie Smyku ze Swarkiem

/obiekt pożądania dam przepełnionych biologią ornito-

logią mężczyzn ach obiekt pożądania/ zakopuje ogryzek

w hałdzie.

Baron posyła migawki mi gnięcia okruchy lodu

kawałki lawy skrzepłej na tym co juz raz i zawsze

i już nigdy nie będzie. Smyku mówi i ja nie będę

tęsknić nie mam zamiaru a my się dąsamy miny robimy

przeciwpancerne że jak to nie bo wiemy że tak naprawdę

to nie.

A Smyku smyk smyk list śle przez listopad że to nie on

że Swarek za Baronem za Janem a tak naprawdę

za tą Islandią wygląda.

władczyni okolicznej kropki

ech na prowincji to jest w życie

czasem kom czasem bajn czasem trakt

or not tu be – turyści akwaryści błotniści

bejsboliści i bóg wie kto – nikt

nie zagląda na prowincję

dylemat chama leta-lny konopie włókna

w zębach słomy garść i w butach gu

mowanych – błoto kurze pióra kociamorda

sierść psia pogoda deszcz spłuczka urwana

a gdzie tam – sławojka

drepczę se po gumnie w sabotach sabotuję gówna

kurze co mi oblepiają podeszew twardą

jak rzyć więc jak żyć

droga biblioteczko któraś droga i drogą

mnie prowadzisz że tak pięknie

trzeba duchem co na bank banka duchem czy też ojca

z jakiejś duńszczyzny dulszczyzny

droga moja – ja (jak tenis w porcie)

nowa królowa jo - anna kurnikowa

miesiąc w kraju Październik

szlak zatarł się tuż za pierwszą górą

dalej już tylko rude listy i pożółkłe fotografie

jesień ona jest

sercem tego kraju jest jego

sercem

zdjęcie z miasta Listopad

ziemia –

stygnie a pod skorupą płaszcz jesionka prochowiec – my

pędzimy tłuste małe żywoty

pod deszczem jak pod niebem

niebo –

dach niekoniecznie chroni przed opadem a nawet jeśli

martwica dobiera nam się do języka palce

pozostają sprawne

ciało-

jest ciało jest ciało jest

lunatycy

nie stać nas na bezsenność więc przekornie

szafujemy nocą myszkujemy po łączach

w szufladach i kieszeniach grzebiemy nieprzytomnie

to co się wydarzyło – jest tylko tu i teraz

ktoś musi spaść by ktoś mógł siedzieć na księżycu

i ze skraju dachu patrzeć na gołębie

więc przez noc przez pokój nurkujemy w siebie

niepokojąc uśpioną stratygrafię umysłów

nocą jest nocna cisza a my piekielnie rozrzutni

wyrzucamy tej nocy śmiech całymi garściami

śmiech spada na głowy gołębiom (i dobrze bo ich nie lubisz)

i jeszcze toczy się echem kiedy już zasypiamy

ucieczka z miejsca

W czasach kiedy wszystkie chcą być niegrzeczne – jestem

grzeczną dziewczynką a przynajmniej

staram się być nią a ciągle jestem sobą

to tu to tam jakieś ciągi wyrzuty sumienia

do krwi i później dalej sznurami neuronów

w górę i w  dół aż jak po karuzeli mdła złość mnie ogarnia

i święci anieli biorą mnie jak diabli zawodzą do domu

w przydługich rękawach

w czasach kiedy wszystkie dziewczynki są wolne – ja jestem

powolna nieudolna zawinięta w gorset z fiszbinami

ssakowi wyrwanymi z paszczy jak pierdolony jonasz

jestem uwięziona pomiędzy żebrami gdzie już  ledwo słychać

jak słabiutki organ współwięzień zza ściany wypukuje hasła

w czasach kiedy jest moda aktów prawnych -  aktorzyna

mój mózg głowi się starannie gdzie poukrywać siebie

i w której piżamie wychodząc do miasta przemknąć ulicami

i przeniknąć zniknąć albo pozostając zdążyć na autobus

w pół po jedenastym.

Słodka pisze list tęskniący de Wstrętnemu

to kolejna zapadła jesień i w strzechy się wstrzela

dysonans naszego się odniesienia

do twoich wierszy o umiłowany

de Wstrętny

zresztą czy  i jaka tam jesień czka po krzakach

po dachach chałup pustych i nagich jak nagrobki

z wydrapanymi przysięgami – ach

obiecałeś że masz de…

przed nazwiskiem (trzykropki) nie szkodzi i choć szeptałeś mi Słodka

myślałam wstrentny

nic mnie gorszego nie spotka niż szwadrony wierszy

niż niż baryczny niż nisza po twoim imieniu

(soku malinowego łyżeczki nie liczę gdyż na jej ogonku

wygrawerowano „własność hrabiny Be”- zatem

tę i zawartość zwracam prawowitemu

znalazcy) ten wiersz poświęcam

krajobraz u studni

mój boże czego to ja bym nie chciała

i w prawo i w lewo i na kolanach

do nieba chciałabym mój boże

a tu mgły a tu gęsi lecą gęgają

a tu psy psioczą i jodłują jodły

los podły nakazuje stój a później idź

w kierat do studni po wodę

przebierać fasolę wyłuszczyć fasolę

na stół jak kawę na ławę wysypać

sypnąć piaskiem żarem prosem prostotą

z losem się nie brać za bary i nie żartować

z barem nie chadzać pod rękę za rękę

i nie zaręczać że się jest żywą

wodą mój boże jakże ja bym chciała

upłynąć wartką głęboką