wystarczyło zatkanie jednej rurki
krew przez moment nie dotarła na
miejsce
a przecież do autobusu zawsze
wychodziła wcześniej
miała ziemniaki nastawione według
przyjazdu gości
wszystkie drogi komunikacyjne
wysprzątane
drożny odpływ w wannie
wystarczyło jedno przytkanie
i zamiast przeczytać TO ALA TO AS
płacze
Może nie wspominaj, wszystko co się zdarza,
wszystko co się zmienia,
zamiera powoli,
jest tylko zwykłym kleksem z kałamarza-
napięte sylwetki i rozpacz na
twarzach,
serce tak ściśnięte, że aż oddech boli,
Raczej nie wspominaj tego co się zdarza.
Wiesz że rzeczywistość, kiedy cię obdarza
tonami słodyczy, wiezie wagon soli
i jest luźnym zbiorem plamek w kałamarzach.
Czas się leje jak papier każdego pisarza,
wpada w życie, zostaje i wypada z roli.
Nie wspominaj tego, chociaż to się zdarza.
Rzecz za każdym razem od nowa się stwarza,
i choćby siać przez kalkę gesty twardej woli,
ona osiada plamą na dnie kałamarza.
Więc jeśli się jeszcze kiedyś sposobność nadarza
twardo stój na ziemi, nie myśl, jeśli wolisz
i raczej nie wspominaj tego co się zdarza
bo później schnie wieki na dnie kałamarza
dom zasnął jego ceglane ciało
oddycha regularnie choć bez entuzjazmu
w pokojach trwa powietrze
jeszcze sprzed czasów żywego życia
czasy ciszy- kiedy wchodzę
okna podnoszą powiekę
źrenica lustra podąża za ruchem i nie wie
czy się zajmę czy przetrę
*
w najbardziej opłakanym stanie
znajduje się kuchnia fotel mamy
i stół na którym opieraliśmy
te wszystkie skrable wszystkie konfitury
te wszystkie awantury najgłupsze
te kochania wszystkie i ogórki
a te z kolei w tym roku suchsze
i gdybyśmy mieli usta
czekoladowe a oczy
jak maliny a dłonie
a widelce jak grabie
o których mówił tata
-że czy widziałaś
żeby grabiły
od siebie
tę jego
mądrość
