rekombinacja. mutacje

wanna a właściwie woda w niej to jedyna

czysta okoliczność tym ciepłem

próbuję ogrzać resztkę powietrza

zdychającą na dnie płuc

marzę o tym żeby ktoś przyszedł

i obmył mnie z niedokończonego

zapalenia roku życia niespójności ale nikt

nie przychodzi – czytam cudze wiersze

listy do wszystkich listy otwarte

bezwstydne i nagie i nie mam na więcej

siły - patrzę jak na białej kartce ląduje

mały czerwony helikopter – kropla krwi jakie to dziwne

jak w nią uważnie zajrzeć jest pełna

dziwacznych komórek tworów a każdy z nich

jest pomniejszoną mną – kolejne miliardy

niedoskonałości powtarzane w każdym

skrawku  ciała – marzę

żebyś przestał mówić

o innych kobietach podczas kiedy ja nie umiem

spać z mężczyznami kiedy nie daję rady

ogarnąć tych kobiet we mnie

wrosłych w krew zaszczepionych

jak grzybnia przerastająca nabłonki kości

patrzę na kroplę krwi i marzę

żeby ktoś przyszedł i mnie obmył

lekcje zwisania z krzesła

księżyc nad cmentarzem

za oknem cmentarz w pokoju

okno w oknie pająk

krzyżackie nasienie

nie bo nie niebo skąpi suchej ziemi

a tak naprawdę to przydałby się

i deszcz i śnieg i wielka białość

która zakryje historie śmietniki pomyje

pobite gary wszystkie nasze

dzienne sprawy - tymczasem

zwisam i zwisa mi się

wcale umiejętnie choć bez jakiejś

rewelacji albo nie wiem

może bez uczucia może

bez zapału

aura

zdawało się że chodzi o jakieś ważne sprawy

o ból i lęk i przyszłość a nie zwykły kubek herbaty -
okazał się zwycięzcą tych najdziwniejszych pod słońcem

tematów bez przyczyny tematów bez końca

nic się nie stłukło nie zbiło nic się nie połamało

żadne nie trzasło serce żadne nie ucierpiało

bardziej niż filiżanka z miśnieńskiej porcelany

pokój temu domowi ponad obłokiem pary

zdawało się jeszcze przez chwilę że wisi jakaś tragedia

że jakaś twarz w grymasie i jakieś oblicze we łzach

a przecież to tylko zapach zawzięcie duszonej cebuli

tylko trzeszczenie mebli tylko pomruki burzy

za oknem wiatr i pustostan i zimne słowa galaktyk

nikt uważnie nie słuchał nikt uważnie nie patrzył

smok

och możesz mieć wszystko czego chcesz

powiedział – ty chcesz wszystkiego

mówili inni a ja ani w lewo ani w prawo

nie uderzam nie łamię nie zadzieram

do stanu posiadania trzeba mieć

smykałkę trzeba czuć feblik a ja

ja tylko umiem patrzeć

głodnymi oczami na wystawę

i jak mówi mama od dzieciństwa

z założonymi za plecy rękami

ten pies nie chce ten chłopiec

cię nie chce ten mężczyzna nie życzy

ci źle ale nie życzy sobie – wszystko

na wystawie sklepowej ułożone

za witryną za taflą powietrza której

nie mogę obejść

a gdyby choć raz zabrać ukraść

zawłaszczyć zagarnąć jak swoje

zaciągnąć do jaskini ułożyć się

na tym i pomyśleć - moje

bezgłos

chciałabym napisać o wszystkim

o wiotkości rąk miękkości ud i twardości brzucha

o łzach kiedy cię nikt nie słucha

o niczym

chciałabym napisać wypisać cały atrament

chciałabym wypić morze solipsyzmu chujowe morze

amen chciałabym zamienić na allleluja

i ciebie na siebie i wszy

za kolebkę-  stko

chciałabym się zmierzwić zdziczyć spoganić

złaskotnieć i kwiczeć pod wścibskim paluchem

chciałabym ładnie gładko radośnie

z jutrzenki kolorem z trykaniem

chciałabym sprośnie napisać

samym pisaniem

pisuję do ciebie tylnią łapą

wczoraj mgła dziś mgła jak dobrze

że ta odrobina deszczu łaskawie

wpadła w usta ziemi tutejszej ziemi -  a ja?

ja się poddaję -

- kaprysom pogody łzy obsychają

na wietrze zupełnie pozbawionym

wilgoci nie ma co marzyć kiedy słońce

wypiera błękitny barwnik z nieba

moich oczu

/za chwilę jak srebrny szeląg/

włosy pokrywają się szronem

wraz z nadchodzącą zimą – mam nadzieję

że naprawdę przyjdzie że nas nie zostawi

z tymi wszystkimi umarłymi liśćmi

z moimi listami

formuła

to nie jest takie głupie – zaszyć się

spędzić czas w kącie za pomocą ziół

i przesądów / przeczekać

zmilczeć to co się miało urodzić

wtedy kiedy inni chcieli krzyczeć

pluć piołunem na wszystkie

strony

idą obok mnie nade mną mimo mnie

przechodzą tupią szurają biegną

mnie nie ma

oddałam klucz do tamtego pokoju

to nie jest takie głupie - przeczekać

związki

podobno wyrzygały nas gwiazdy

w jednym krótkim spazmie zapadły się i pękły

na wszystkie strony nas posiały – pechowo

trafiliśmy w czas i planetę choć nie jestem pewna

czy te same

prawdopodobnie jesteśmy zbudowani

pierwiastkami w mikro i makro ilościach

ćwiczymy mózg ciało oćwiczamy

siłę woli wieczorami dukając Platona próbujemy

pasować

wszechświat wypchnął nas

zupełnie przypadkowo ty i ja i ona i on

utkwiliśmy jak cierń obok siebie otworzyliśmy

usta

z niektórych upadło jakieś słowo

obrażenie

ten użytkownik raczej nie wróci do opowieści

zabrał śpiworek i kocyk pozbierał swoje klocki

i poszedł z bekiem do mamy pod pierzynkę śniegu

wyryczeć się do cna poduszce pośród mchu i paproci

choć gadano w przedszkolu żaden go nie powstrzymał

żaden  nie podał mu kapci nie pożyczył zabawki

nawet choćby potrzymać wszyscy później smarkali

że szkoda worka z kaczuszką szkoda użytkownika

szkoda użytkownika zostały po nim dwie szafki

garść połamanych kredek i pogryziony pędzelek

ale przynajmniej w przedszkolu nikt nie zajmuje huśtawki

nikt nareszcie znienacka nie krzyczy ci w ucho berek

tutaj

ja mieszkam tutaj tutaj wszystkiego
trzeba nakupić na zapas – papier
toaletowy żeby nigdy się nie skończył
w nieodpowiednim miejscu jak powieść
do dupy sól mydło pasta do zębów

jedzenie da się zrobić z okoliczności istnienia
ogrodu i pola ale niektóre rzeczy 
 jak miłość należałoby zakupić
i mieć w zapasie na wypadek wojny

kłamałam że wyjeżdżam i poznaję
kraje obce i cudze języki że oddycham
zagranicznym powietrzem – tam nie chodziłam
gdzie rodzą się wulkany i nie dałam polizać
oceanicznym falom - po prostu kłamałam i teraz
jestem tu na zapas i nigdzie nie byłam

pochmura

Żegoty 16.10.14

gon

jeden z napotkanych mężczyzn podał mi dłoń

wzięłam rękę aż po ramię wgryzłam się z całej mocy

w napięty mięsień – odtąd nie mogę się pozbyć

smaku ciała zapachu krwi wspomnienia tego krzyku

z którym mnie przeganiano szczując psami i bogiem

to nie ma nic wspólnego z czasem

to nie ma nic wspólnego z czasem po prostu

przy moim łóżku gromadzi się trochę więcej

pudełek z lekarstwami słoiczków i tubek pod kołdrą

rezydują na stałe wełniane skarpety i szalik

mniej czasu spędza w szafie

to nie ma nic wspólnego z czasem po prostu

Droga Mleczna wysycha i się kruszy sypiąc

gwiezdny pył który na skutek elektryzowania się

ciał w suchym powietrzu łatwiej przywiera

do głowy – to naprawdę nie ma nic wspólnego

z czasem po prostu skrzypią drzwi i w stawach

brakuje jakiegoś a bo ja wiem oleju a trzeba iść

po rozum coraz częściej i za pamięci po szkła

które dla wygody przechowuję w okularach

i po szklankę wody na noc na strach i to

 nie ma nic wspólnego z czasem po prostu bardziej

się staram

Władco

niech ci się śni wygrana zwycięża– my

tu w znacznie rozleglejszej krainie cierpimy

na gniew i wstyd powiedziano nam że szechina

jest dziełem naszych wrogów nic bardziej mylnego

twoja pieczęć władco obecnie jest nam jedyną

możliwością prawdy mówiłeś nie wierzcie  prorokom

prorokiniom co głosić będą zmierzch wykluczać będą

według upodobania a później wezmą to
co im się marzy

przed takimi czasami władco mnie przestrzegałeś choć

błądziliśmy oboje  po nierównościach ksiąg po nieskończonej

możliwości rozwiązania

kreda

wiesz że kiedyś będziemy musieli się oddać

komuś innemu – zwrócić prawa do siebie

których nikt nie zapisał oddalić

sprzeciwy i patrząc prosto w serce odejść

jak się odchodzi od świata na ciemną stronę

księżyca jak się nasłuchuje głuchego kołatania

jak się pisze później niestworzone listy

w przestrzeń wysyłając S.O.S -dziś jeszcze jestem

zatrzymałam się na chwilę

 na tle ciemniejącego nieba zdaje mi się

że światło umiera - nasza gwiazda

powoli acz nieuchronnie się spala kiedyś

kiedyś wyschnie ocean możliwości małże

odcisną swoje ciała w skale zostawiając

po sobie linię zapisaną kredą chłodny krater

z którego wyparował rozgorączkowany meteor

zostawiając niedokończoną s

tratygrafię

wielkie sprawy małych kotów

wiersz

S.P.

jest jesień z drzew spadają listy

rzeczy do zrobienia zakupów tej całej reszty

która trzyma nas przy życiu /nudnym

bo nudnym/ mówisz mi

w życiu nie istnieją puenty ani dobre

ani te złe bo gdyby istniały nikt  z nas

nie pisałby wierszy a tak próbujemy

dopisać jakieś sensowne zakończenie

szukamy sensu który nam wyjaśni

cykl mniej lub bardziej udanych metafor

zabiegi literackie peryfrazy  parabole

takie pleonazmy jak głupie serce

które nas uwolni z układu wersów

przestanie strofować i liczyć akcenty da nam

rozgrzeszenie z sylabotonicznych dni

z mówienia do rymu innym ludziom

takim jak my

piszemy wiersz

bosą nogą głową w chmurach palcem

na wodzie niedokończonym gestem

jednym słowem piszemy sobie

 puentę

wszystko pęka

zaczęło się od flakonika perfum który upadł

na jakimś zadupiu w którym podobno spalono

ostatnią tu czarownicę w dodatku zupełnie

niesłusznie (podobno)– później poszło – talerzyk

przepołowiony pod wpływem ciepła słoik

z malinami miska z okruchami chleba szklanka

jak sama nazwa mówi krucha straciła całość

i my jakoś tak dziwnie na fotografii

na fotografii rysa biegnąca na ukos od ramy

do ramy dzieląca światy na mój i twój  potłuczone

kolana łokcie obolałe głowy bo przecież kasków

nie zakładamy

nie zakładamy też że to ma być całość

patrzymy w osobne lusterka oddzielne okna

w zupełnie innych domach – pękają

bańki mydlane i my też pękliśmy

kochanie

trening układu nagrody

zaczęłam rozwiązywać szarady

najgłupsza z nich to ja i ty

których nie ma więc po cóż zabijać

sobie ćwieka giąć mózg i kark

i sączyć tusz do krwi a krew wylewać

opryskliwie znacząc ściany

po pierwsze wyczyściłam pamięć

sprzętu służącego nam (których nie ma)

za komunikację bo nawet się nie znamy

zatemperowałam dwa ołówki

wetknę je w uszy za każdym razem

kiedy na dźwięk dzwonka podskoczy mi

serce i ciśnienie w gardle

rozmierzyłam układy kratek rozkład

zaczernionych pól i miejsce na wpisanie

hasła które odpowiednio rozwiązane

wygra nagrodę główną w postaci skruszonego

ciastka

tak samo

mój ojciec chodził w kapeluszu – taki był obowiązek

mężczyzny dziś młodzi mężczyźni są pełni szyku

noszą kapelusze staroświeckie marynarki z lamówką

moja matka gniotła chleb i nabożnie wkładała bochny

do pieca bo tak było trzeba i nie było wyboru trzeba było

coś jeść – dziś młoda kobieta zagniata ciasto chlebowe

i z nabożeństwem w swoim dizajnerskim domu zapieka
owija w białe płótno (jak dzieciątko)

dzieci się kiedyś puszczało samopas z umazanymi gębami

z garściami piasku pchanymi do buzi i z wierzbową witką

kiedy już słońce zaszło porządnie za horyzont a malec

nie wrócił do domu na czas – dziś witki się nie używa

pełnomocny

do ciebie nienazwanego się zwracam
nawet do nieuzasadnionego niczym - zbaw mnie
od posiadania własnego zdania od wysłuchiwania
zdań innych - zbaw mnie
od kultury popkultury kontrkultury
kulturkampfu od pogody słońca wiatru
deszczu i gradu i śniegu zbaw mnie
od miłości od jej braku od cudzej miłości
od rzeczy z nią związanych od związków
od nagrzanych trotuarów i zimnych fasad ścian
od nienarodzonych chcianych i niechcianych zbaw mnie
od wyrażania zdań słów nawet mimiki twarzy od aborcji
mnie zbaw od eutanazji od samobójstwa zabójstwa od cudzych
i moich fantazji i braku wyobraźni od ogona mnie zbaw od gałęzi
z której spadłam od upadku mnie zbaw i od miękkiego
lądowania od światła i ciemności od opatrzności
opaczności i zdarzeń losowych od szachrajstwa kołomyi sąsiadów
i domowników od napadów i morderstw złodziejstw śmierci zagłaskania
choroby i wiecznej młodości od sierści na nogach brwi
krzaczastych i na gładko depilacji debilacji od mody
od złego wyglądu braku gustu i wysublimowania
biustu obitego i wiecznego odchudzania nóg krzywych prostych
białych zębów polityki posłów zwierząt pociągowych
pociągu do zwierząt hazardu nałogów słów szeptań przekleństw
romantyki całej ortografii map zwodzonych mostów spalonych
strzałów na bramkę i ślepych naboi wojen niechęci chęci
interpunkcji pamięci i jej zaniku od łez moich i niemoich
od wszystkiego mnie zbaw jeśli się nie boisz

halo tu Ziemia

to łatwe sensowna odległość komunikacja

zachodząca bez udziału mimiki zapachu

błysku w oczach in vitro porozumiewania

kable rurki światłowody kanały elektro-

magnetyczne nade mną właśnie przelatuje stacja

kosmiczna spada jakaś gwiazda wybucha

czyjeś słońce a więc

postrasz mnie postrasz a ja się wystraszę

nawet mnie nie spotkasz nie dowiesz

czy na moim sercu też są plamy czy nie wybuchła

puszka mojej głowy – to nieszkodliwe

czynić z daleka co ci człowieku niemiłe

gatunki z obcych krajów z innej półkuli

mogą wymierać to nas nie boli – korzeń mandragory

liście koki żeń-szeń mogą implodować

w supernowe produkty w naszych sklepach

strasz mnie straż nocna nas przygarnie tu i tam

i teraz kiedy Pan Satelita Księżyc zapala latarnię

liczę nocne dźwięki myślę o kosmonautach

w ISS którzy właśnie teraz z myślą o mnie

nagiej leżącej pod gwiazdami przelatują zupełnie

bez komunikacji

raport z upału

ogród schnie ja się starzeję i starzeje się ja albo nie

ja było od początku stare i zupełnie nie przystawało

do dziewczęcych falbanek bucików z kwiatkiem

teraz też nie przystaje albo właśnie zaczyna pasować

pas pas coraz częściej ci szepczę bo krzyczenie we mnie

umiera jak mózg jak milimetry ciała galaktyki komórek

/Pani Apoptoza dba o swoje dzieci i o mnie i o ciebie/

rozmawiamy cholernie często rzadko

się widzimy – ty mówisz nie ma potrzeby ja

czuję zupełnie inaczej - chciałabym zachować

w szkiełku oka zainkludowany kamień ważki

z poprzedniej ery – ery erogennej - dziś

słońce operuje na niebie jak Wielki Chirurg

dokonuje lobotomii przecina spoidło równie wielkie odcina

spłachetki lądu które podczas gry „w noża”

a może raczej na noże wydzieraliśmy sobie

z gardeł z piersi jak krzyk i westchnienie

to jest raport z upału czas na niemyślenie albo właśnie

myślenie o wszystkim i niczym czas na zasychanie

w bezwładzie liofilizację zdarzeń zatrzymywanie

płatków godzin pomiędzy kartkami

wiersz o niczym

Janurzowi

właściwie to żadna mowa

ani wiązana ani wolna – ot garść

słów splecionych w warkoczyk – coś

czego można się w nocy chwycić

spokojny oddech dziecka żony

rzeczy bliskie i dobre – to ciepło

nigdy nie wyparuje z twojej dłoni

ale jest

coś przeciw czemu pleciemy te wianki

cuda ustawiamy na oknie gromnicę

bo nie od pioruna zapalają się serca

płoną oczy nie od burzy się toczy dreszcz

i z nieba głowy spada na ziemię

dziurawą jak kiepski horyzont

zderzeń

to nie czarna dziura ty wiesz i ja wiem – coś

przeciwko czemu wystawiamy swoje armie

spokojną sielskość ścian zagród płot

latarnię gwiazdy przewodniej i ciche szeptanie

Matko Boska Hodegetria módl się za nami

za nami niewdzięcznymi niewiernymi

uczulonymi na  cień - pod twoje wiersze

uciekamy się i choć nas dogoni

przejdzie mimo  obwącha dotknie nawet zostawi

ślad na policzku wypalony na oknie odcisk łapy

wiemy o tym

nie będziemy się bronić

Joanna

Żegoty 24.07.14

piaszczysta kołysanka

(dla R. i A.)

suchy dzień lata pszczołom trzeszczą skrzydełka

w szczątkowych oczkach bagien ostatnie utopce

z żalu topią się w łyżce wody – nawzajem

nawzajem moje ostatnie kochanie na zdrowie

niech ci się śnią noce dachy rozłożyste i gorący

asfalt niech ci się śni nieszczęście ty moje

ten upał stał się nie do zniesienia pieką mnie oczy

i nie mogę też znieść żałosnego zawodzenia ginących

jeden po drugim utopców trzasku muszych skrzydełek

miażdżonych pajęczym kokonem

nie mogę znieść tego dzień dobry dobranoc

pustyni zamkniętej w małym szklanym lejku

sypiącym godziny dni miesiące lata bez możliwości

odwrotu

dzieli nas pół planety piaszczyste wydmy

i nawet księżyc mamy nie ten sam inne myśli

wspomnienia wyrazy inny żal gniew- tylko nieszczęście

- moje ostatnie kochanie - nieszczęście jest

naszym wspólnym udziałem

***

przyniosłam sobie krzesło

służy mi do niczego i stół

który powinien być namiotem

cyrkowym statkiem który mnie zabierze

hen daleko za krawędź -

wiem i nie wiem

wy wszyscy którzy tu siedzicie

którzy patrzycie czujecie

widzicie stół i krzesło

i statek niby arkę

i nigdy się nie dowiecie

dlaczego właśnie teraz

płaczę

Mama

Żegoty czerwiec 2014

Ecce homo

Żegoty czerwiec 2014

skontrum

to nie jest wiersz o żadnych natchnionych

bliznach – to tylko wiersz o zwykłych śladach

po nieuważności – pierwsza – niosłam wodę

była gorąca – nie należy marzyć kiedy się niesie

wrzątek – wystarczy chwila nieuwagi i jest

pierwsza blizna – rower i jego pomylone

hamulce – powinny być pod wszystkim dobrze

znaną ręką a tymczasem nie – wizg pisk i trzask

a czasem nie są

trzecia blizna jest po posiadaniu

zwierzątek futerkowych które się nazywa

a które drapią gryzą mają kły i  pazury nie chcą

by je nazywać George całować pieścić tulić

wiele drobnych blizenek jest po chowie wsobnym

po niedyspozycjach skóry karnacji koloru

po niewłaściwych obietnicach i obietnicach

niedotrzymanych po tym kurwa jakże gładkim

świecie codziennie we mnie

przeszczepianym

skończyłam

pogryziona przez własnego kota – boże

święty weź mnie pomiń w reportażu życie

ech - posiej mnie (gdziekolwiek) jak

zboże i zbożne intencje  i manuskrypty

co nie płoną – dziwne – moje rany palą

ogniem żywym wzdłuż szramy po pazurze

ostrym zakażonym codziennością  wściekłym

zatrutym koniecznością pojedynczym

zbiegłam z tego drapania kaleczenia

pod górę wbijając zaciekle jakiś ząb

na podorędziu zdobyty strach trwogę

i pięść która ściska kurczowo

nie chcę nie mogę

nie zmieniłabymw tobie ani jednej nuty

czujny potworze potwornie czuła

bestio rodzaju ludzkiego – istnieje harmonia

jakiej nie spodziewałby się nikt

z nas w kakofonii osobowości w plątaninie

dźwięków serc płuc wątroby marszach

kiszek głodowej jatce umysłu

mówisz mi idź już jest zbyt późno

na orkiestrację na koncert życzeń

bo zły ze mnie człowiek i jeszcze gorszy

cień ciągnie za mną swój lisi ogon

jesteś złodziejem kłamcą królem tyciego

państwa co mierzy  całe pięć stóp

pod Ziemię i to dzięki temu czynisz ją sobie

poddaną – słucham cię jak najdoskonalszego

oratorium jesteś świętym uczonym siewcą

radości i zwątpienia rozbitkiem z powietrza

ciągiem atomów sekwencją zasad

kodu genetycznego zlepkiem niejasnych słów myśli

pierwiastków odłamkiem gwiazd kosmicznym
skurwysynem

twoje palce wyplotły na mnie sieć uprzędły

pięciolinię z której czytam jak z nut ostrzyły

kamienny grot który wiek po wieku

wbijałeś mi w serce a przecież

nie zmieniłabym w  tobie ani jednej nuty

człowieku

porozumiewanie na kanwie listy przebojów

Jakubowi Sajkowskiemu

dziś porozmawiajmy serio mówię porozmawiajmy

poważnie – ten świat jest aż nadto wesół mam dość

cyrku baloników lunaparku w którym jedyny roller-

coaster to temperatura ciała a i nawet ono stygnie więc

przysyłasz mi piosenkę o bidecie – ciesz się

mówisz bo przy twoim szczęściu to jedyne

co możesz uzyskać – „Beat It” zamiast wynoś się

hura mówię ci entuzjastycznie i losuję że jutro

padnie jakaś wygrana – mówmy serio – każde z nas

utknęło w chwiejnej choć niezachwianej

rzeczywistości gabinecie luster theatrum figur

woskowych i każdy oraz żaden promień zmienia

wszystko – od perspektywy aż po wielkość

dziś porozmawiajmy naprawdę zupełnie

niepoważnie usiądźmy na gdziektórejkolwiek

trawie

zamknijmy usta rozsznurujmy serca

Mirek

Ż. 07VI2014

idą strachy

Ż. 08.06.14

nie masz mi nic/ do dodania

zaprawdę powiadam ci jestem wszystkim

czego nie potrzebujesz nie znasz

ani dnia ani godziny znać nie chcesz

bo moje łzy są ci gorzkie jak słodki

kawałek chleba – niedobry  z ziarna pełnego

plew piasku i ptactwa

co drze się nad każdą ranną

zorzą tobie morze ziemia wszelki żywot

na żywioł puszczony – ja jestem

żywiołakiem żywią tej ziemi żywicą

co kroplami kraple łzawi zamyka

w niebieską wodę oka inkluduje słowa

gesty – ptaszkowie niebiescy otwierają

dzioby podwoje rzekome łańcuchy górskie

pękają rozstępując doliny pomiędzy

wzniesieniami uniesieniem dźwiękiem

nigdy stąd nie pójdziesz mówisz i kaleczysz

noc dzień - kolejna data dnia przestępnego

przestępczy rok eon jakiś nowy świt świat

w galaktyce alfa na wyświetlaczu

który obecnie zamiast cyferblatu nosi znamię

omega

cytryny z autoportretem

01.06.14 Ż

nie ma tego dobrego

chcesz żeby ci było źle później siadasz

i płaczesz złe jest mocne a dobre

mocno przereklamowane – jeździ się tam

jak do Wenecji spływa kanałami

łzowymi śpiewając melancholijne pieśni

dobre mija szybko ból ciągnie się

całymi latami to dobra inwestycja a dobre

jest bez sensu ani to trwałe ani zauważyć

się dobrze nie da taka tam manna z nieba

papka owsianka klejąca malina

chcesz więc dobrego więc nic ci nie pozostaje

jak wybrać złe to jest mocniejsze najesz się tym

lepiej obok siebie postawisz i będzie stało latami

będzie się niekurzyło i widoczne będzie

jak na niebie tęcza z samych wykrzykników

i świecić będzie jak nóż to złe polerowane

bo z dobrej stali zrobione i ostrzone czule

latami szlifowane tak że można zanurzyć

aż po same palce więc chcesz żeby ci było złe

później siadasz i płaczesz

sianie wiatru

trawy przerosły już granicę

kiedy trzymają źdźbła sztywno – zbliżająca się burza

kładzie je nieruchomo rzeczy zamierają

przywarte do gruntu jakby to stąd oczekiwały ratunku

w pewności. jest jakaś skaza niedobrany kontekst

który pozwala ocenić ten krajobraz na różne

sposoby zdania rozmienić go na najdrobniejsze

przypadki – jestem wszystkim

czego nie potrzebujesz jestem tym krajobrazem

i ty nim jesteś i wszyscy nasi wasi twoi przyjaciele

wrogowie i ci których nie nazywamy.

trawy ścielą źdźbła wysypują na pozór nikomu

niepotrzebne ziarno a później składają ciała

w imię próchnicy recyklingu odpadów – i przychodzi

burza pierwsza tej wiosny która zmywa wszystkie nasze

okoliczności

Autoportret ze stołem

Ż.10V14