Energia

Żyć z całych sił, uwiesić się na tym życiu zębami. Zaprzeć stopami w ziemię i z całej mocy wbić głowę w niebo, rozciągnąć się na pełną długość, odrywać wielkie kęsy powietrza, pożerać czas, pochłaniać światło. Witać się i żegnać śmiało, wierzyć święcie, mieć nadzieję rozciągniętą nad przepaścią jak bieliźniany sznur, promienieć, świecić, podrzucać w górę księżyc i łapać go ze śmiechem. Istnieć tak, jakby nic nie istniało i przepaść tak samo.

sen

jest tak cicho jakby wszystkie ptaki

wyniosły się do innych krajów

nie budzi mnie już rano

miłość

ani nienawiść

ani świt mnie nie dotyka

słońce wyruszyło w drogę

a bieg zatrzymał

wszystkie nerwowe sprawy

w krótkiej wskazówce

sekundowej

świat śpi bezbronny wobec tego

co miałoby się zjawić nadejść

świat podłożył łapę pod policzek

ciepły od poduszki mchu

i nie budzi mnie już ranny

przenikliwy brzask

podkładam łapę pod świat

stroję ramy oka

na niekończący się

niezakrzywiony

bezdźwięczny

czas

kształt

jest świt a z twojej głowy znikła myśl

już nie boli już nie szepcze do ucha

nie fuka nie stroszy się i nie dusi

jest świt wreszcie słyszysz prawdziwe głosy

ptaków i szumiący deszcz i rosa

jest naprawdę chłodna wreszcie czujesz

jak zmienił się świat i jaki ma kształt

w twojej głowie dziura  wreszcie zbadać

odpowiedzieć sobie

prawdziwy świt nieprawdziwy świat

prawdziwa trawa ślimak myśl

możesz już wstać

możesz już iść