rysy

 rysy mojej mamy
zapisane w pamięci
są pełne strachu

 strasznie się boję
że nie udźwignę już ani jednego
dnia z nią

 dnia bez niej

kobieta

jestem kamieniem jestem wszystkim

czego nie potrzebujesz  więc mogę

dać ci wszystko od kawałka gwiazdy

która spadła w morze aż po niespokojne

nie wiem - przytul się do mnie

w moich ramionach kołysał się świat

kiedy jeszcze kwilił jego oczy  nadal

pozostają ślepe ciągle jeszcze nie chce puścić

rąbka tajemnicy we mnie przytul się

mogę cię uspokoić powiedzieć

że będzie dobrze i dobrze będzie

w moich oczach

 znalazł schronienie płomień

nikogo nie rani póki go zamykam

w sobie póki nie pozwalam

na ruchy tektoniczne tej skorupy

która tworzy  moją skórę moje włosy

planetę - przytul się płomień cię nie spali

a nawet jeśli dotknie cię językiem ja

go ugaszę lub pozwolę płynąć

w moich ustach mieszkają jaskółki węże

dzikie rosomaki żaby i ślimaki wilki

cała ta hałastra  którą stworzył

podobno mężczyzna a teraz zobacz

przyszły do mnie podobnie jak one i ty

możesz

poczuć się spokojnie
 

rekiny, ukwiały

mam na parapecie takie mini akwarium

z wierzchu jest maleńkie lecz gdy zanurzysz głowę

albo rękę to jest naprawdę morze możliwości

możesz trafić na przykład w małego rekina

co ci odgryzie palec a później przeprosi

za straty w materii wyrządzone szkody

albo nawet za boga i wieki historii

czasem przesuniesz dłonią po wraku galeonu

jeszcze czasem zabłyszczy a czasem z armaty

da ostatni salut uważaj na oko

żeby się szkłem nie wbiło pod powierzchnię wody

są też śliskie mureny ciemne wiotkie piękności

co mają swoje oko gdzieś na tyłach głowy

i żyją na dnie kłamstwa które ktoś ci opowie

albo i nie opowie milcząc przez szybę akwarium

na samym skraju rafy gdzie toną rozgwiazdy

jest niewielki ukwiał nic nadzwyczajnego

tam się nie zapuszczaj tam jest tylko ciemność

i coś ci pęknie sercu zanim to zobaczysz

Galatea

mówisz mi zło

trzeba wykreować i nic się nie bój

to nie znaczy że się staniesz

zła – a ja wiem że się nie stanę

bo ono jest w mojej krwi w cytoplazmie

komórce  mitochondriach

kiedy oddycham w komórkowych jądrach

ciemno i nic nie widać – ja

jestem częścią tej siły którą Goethe zaklął

przeklął po trzykroć i kazał jej czynić

dobro. to ja wściekła tupiąca nogą

póki jeszcze jest czas dotykająca twoich włosów

co już samo  w sobie skazuje mnie

na stos

to ja odwracająca się od ciebie nawet jeśli łza

spada po mojej stronie gniotąca stopą łeb węża

bo nie może być dwóch węży w raju a i mnie

nie będzie- ja

której nie ominiesz nie przeżyjesz

nie stracisz

w żadnym płomieniu ani rzece

mówisz mi nic się nie bój

a ja

nieuchronnie patrzę na ciebie

mgła

to tylko mgła kochanie nie mogę jej rozwiać

rozwiązać palców supłów na nadgarstkach

po nim po niej po nich wszystkich oddać

ci siebie sobie ciebie dać jak pieniążek

na tacę – był on i ona kochali kochani

ale ona to nie ja a ja to nie ona nie mogę

brać odpowiedzialności za cudzy język

nawet za swój nie dam krtani ręki głowy

że się nie dwoi nie troi nie kurwi po kątach

ciemnych jak wieczory listopada – piszesz

tu nie ma  światła bądź latarnią a ja nie

umiem wykrzesać z siebie tej drogocennej iskry

którą bym mogła dać komukolwiek choćby

ulicznemu grajkowi mimowi na chodniku

albo daję ją każdemu kto chce – bierzcie

a ty ją bierzesz w siebie jakby była

po trzykroć drogocenna i z najczulszym

na świecie uśmiechem wbijasz mi w serce

opowiastka o miłości

Napisz mi opowiastkę o miłości,

ale taką żeby nikt nie zginął.

gdyby wyobrazić sobie chłodny wszechświat

nad nami wokół nas i z tego miejsca patrzeć

na tę niemądrą planetkę widziałbyś jak blisko

siebie jesteśmy bledziutkie bakterie mozolące się

w zupełnie nieskoordynowany sposób

gdyby spaść z tego nieba gdzie wszystko jest

wielkie i proste przebić atmosferę

wzajemnych pożądań niechęci urazów

głowy serca i ramion można by nie trafić

w żaden czuły punkt – wylądować w polu

gier towarzyskich zabaw podjazdowej wojny

i gdyby teraz iść prosto (może być zygzakiem)

i dotykać każdej dłoni palcem później wiązać

na tym palcu supełek dla pamięci może się okaże

że wszyscy co nam zaginęli nadal tam są






*

a a to była niespodzianka, znlazł się w Tygodniaku! : )

czwarta rysa

Joanna wypluwa nocą diabła diabeł siada

na jej łóżku i wodzi smutnym wzrokiem

po ciężkim ciele Joanny bierze ją za rękę

i długo rozmawiają o teorii rzeczy

zza okna dobiegają odgłosy zapalczywie

uprawianej miłości dolatują zapachy okolicznych

śmietników zbutwiałych liści i cmentarza

a tych dwoje zdaje się zupełnie nie zwracać uwagi

na tak ponurą okoliczność

rano diabeł ma podkrążone oczy Joanny a ona

jest zupełnie roztrzepana kiedy zza garbu pagórka

wynurza się słoneczny talerz

otwiera usta i z powrotem go połyka

*

trzy poprzednie rysy tu

księga tataraku

skrzydełka nosa cienkie

nitki śliny nitki mucyny

mucyna ciągnie się ale nie sięga

do ziemi więc nie mogę się przywiązać

cienkie skrzydełka ćmy – nosa nocy

kiedy gniotę jeżyny mięśniem szerokim

grzbietu – odlatuję

w przestrzeń pozbawioną jakichkolwiek

konotacji kontekstów

i w związku z tym nie zostanę

zbawiona

dryf

rozsuwamy się skarbie każdego ranka

płyty tektoniczne są o milimetr dalej

od siebie była ładna z nas Pangea

ale się rozpadła więc jedziemy

ty w jedną ja w drugą

długą - zgrzyt kamiennych płyt

z ulubionymi kawałkami epitafiami

(patrz jak fantastycznie lecą i znikają za oknem)

jak dobrze że pod spodem jest płaszcz

można dzięki niemu podryfować

przez łóżko dalej do drzwi po schodach

przez kałuże zza okna wołać - cholera

rzuć mi klucze

rozsuwamy się skarbie każdej nocy

każde z nas śpi nosem w  tę samą ścianę

która jak równik bierze nas w swoje

opisanie – zgrzyt zgrzyt ścieramy krawędzie

żeby jak najmniej się poranić w trakcie mijania

za plecami niepostrzeżenie rosną garby

wynikłe z naparcia (zaparcia) na siebie

wrócę późno kiedy młoda ziemia

będzie rodzić pierwszy świt a magma

jarzyć z upiornym blaskiem

zaczerpnę jej do wiadra

i wleję do twojego ucha

deklinacja

a tak rzeczywiście – rzeczownik człowiek

odmienia się przez przypadki

bo przypadki chodzą po ludziach

jak pchły jak proszalne dziady

a zatem się odmieniamy

przez ból swędzenie

litość obrzydzenie i chęć

pozbycia się paskudztwa

odmieniamy na różne sposoby

osoby i bez-

osobowo też się odmieniamy

osobliwie – ciężko stwierdzić w którą stronę

popchnie nas ta deklinacja

najczęściej klinujemy się  w kleszcze

wołacza do wspólnego mianownika

często też  występujemy w roli

dopełniacza a czasem ktoś nas bierze

na celownik

i wtedy już jest za późno

za późno by się modlić

ratować się ucieczką zmieniać

pościel ubranie siennik

za późno by naciągać kapelusz

i dla niepoznaki pogwizdując udać się

udawać że się jest

z zupełnie innego języka

całkiem przypadkiem

chwasty

pomimo zmiany kształtu wyobrażeń

słowa używane tak długo

przylgnęły do języka

wrosły

dlatego łatwo się przywołują

i trudno je wyplenić

jak chwasty

to stan kiedy czuły wyraz

staje się chwastem choć nadal

zachowuje tę szczególną piękność

barwę

co robić

podpieramy brody

stukamy w  głowę i chodzimy w  koło

rwać – boli i odrasta

nie rwać – boli

i zacienia pole

z czasem język grubieje

zorany próbami uprawy

sztywnieje jak kołek

obłożony starymi słowami

i w ciszy

jałowieje

musimy więc stale wymyślać nowe

słowa na nowe sytuacje kształty

mają być silne

a my?

uważajmy

żelastwo

miedziane włosy
stalowe nerwy
narzędzia
tytanowe protezy
elementy kości
ozdoby
artykuły biurowe
broń

recykling

postanowiłam napisać wiersz
z odpadów
przedmiotów których nikt nie chce – skórka od banana
kondom gipsowa figurka Maryjki
z Lourdes
miłość

jestem niewierząca
nie uprawiam seksu
nie cierpię bananów
to może dlatego

kiedy patrzymy pod stopy – znajdujemy
tam więcej niż nam się zdawało
wszystko z góry już wzięte i przetrawione
opakowanie
zawierające ślady DNA znajduje się
na dole

nazwijmy to piekłem
albo gruntem rzeczy
depczmy po nim
wrastajmy (bo humus bo obieg
pierwiastków)

- recykling

postanowiłam napisać wiersz
z rzeczy
które odpadły –skórka od banana
kondom figurka Maryjki
z Lourdes
miłość

jestem niewierząca
nie uprawiam seksu
nie cierpię bananów
to może dlatego

szmaty

w jakim kolorze szat chadzali ci śmiałkowie
by się zwolnić z ohydnej jednolitej gliny
pod płótnem barwionym suto królewską koszenilą
już to ścieranym wapnem lub umaczanym w korze

jaki ich kolor prowadził tęczowy czarny biały
zieleń lub krwawa purpura odrywał ich od krain
kolor i rwał na strzępy tę wątłą tkankę ziemi

jej sól tak kolorową jak kolorowe potrafią
być zamorskie przyprawy – podróże pono kształcą
gdzie nie stąpniesz to kolor w którykolwiek by nieczas
zabłądzić jakieś sztandary szmaty ubrania krawaty

tuniki paciorki wianki narzucane na wiotkość
nakrywające bladość

jesteśmy sami

tacy sami jesteśmy
w Warszawie
w Poznaniu
w Łodzi
w lesie czy na łące prawie
tacy sami
niby młodzi a już starze-
jemy się na zawołanie

każde imię nam dane
starze-
je nas
ramię w ramię idziemy
z imieniem
z pieśnią na ustach
z duszą
na ramieniu

tacy sami – wiatr
rozwiewa nasze włosy
złudzenia
nadzieje
świat ziemia
znosi nas jak grzyby po deszczu

mamy przyjaciół
i nie-
mamy tez wrogów
którzy są bojownikami
jak my
sami

mamy jeden wspólny kurhan
niepowodzenia
pogrzebaną miłość
raka skóry która umiera
do żywego mięsa

jesteśmy sami
ze swoimi
z obcymi

chcesz?

chcesz wydobyć się z tego miękkiego
poczucia czucia i czucia po?
włóż zapałkę
pod powiekę
-włóż zapałkę
i teraz dopiero próbuj
zasnąć

chcesz się wymknąć krwi
humorom flakom
mięśniowi sercowemu
włóż zapałkę
siarką
do przodu
pod język
drewienko

zapal się

zapal jak lampę rozdmuchuje wiatr
całym ciężarem płoń
i nie kap
ani jedna łza niech nie spadnie
suchy bądź a gorący
jakby to właśnie ciebie rozwiewano
na kawałki
na strony
na nice

wybądź z potrzasku szybek
z macierzy knota
z duszy ognia

wybądź

kamień filozoficzny

o dramacie w odległym Singapurze
rozpisała się cała prasa
prawdą jest że chłopak pchnął nożem
z niezawinionej miłości
zbrodnia w afekcie
w efekcie - kara?

sędzia najwyższego trybunału musiał
przeczytać stosy zeznań poszlak
opisu dowodów notatek z domysłami

- piekło

pod brzuchem kadź
pełna parujących pierwiastków
trucizn: ołów kobalt kadm
chlor rtęć i mangan

i miedź ze swoim niebieskim odcieniem
(farba drukarska)

warzy się filozoficzny kamień
odkrywany na nowo od czasów
pierwszego obrysu dłoni
z Gargas

wokół szczeka świat
po którego pasach przed chwilą szedłeś

a teraz patrzysz
na swoje nazwisko
wydrukowane na białych kartkach
coś się zmieniło
i naprawdę nie wiesz

kolaps

pękła gwiazda
na chwilę zrobiło się bardzo jasno
a później huk
podjęły go wszystkie bębny
we wszystkich armiach świata

świat nas wyrzucił z rejestru
szczęśliwych zakończeń
taka jest ludzkość mała
powiedział i spłonął na stosie
który mu zbudowałam

i co teraz?

niekończące się dźwięki
zestrojone melodie kryształów azotu
niezakończona podróż
po kole

i żadnych upadków
żadnych wzlotów

sza

w powietrzu jest zbyt tłoczno ktoś nam broni dostępu
do tajnej pieśni korzeni oddychania ciszą – życia
coraz bardziej wklęsła robi się moja głowa
coraz bardziej naciska półkula na półkulę

uciekajmy!
zanurkujmy przed sforą w lisie nory szafy
przez słoje co mają twarze ciche i niedostępne
wkroczmy w główny pień świata popłyńmy jego nerwem
spokojnie i bezboleśnie słuchajmy jak oddycha

zawiążmy usta płaszczom wywróćmy kapelusze
powyciągajmy z dna stada białych królików
i różnobarwnych piórek i oddychajmy kurzem
czasu co śpi swobodnie nieuciskany niczym

płyńmy

a długość ramion niech nam się jeszcze wydłuży
i rozciągnijmy ciało jak krętą jasną drogę
palce niech nam się zmienią w rozświetlone listowie
i magia obejmie władanie w pokołatanym sercu

ucieczka do miejsca przypadku

i można tak gonić swoją nieobecność
w ultramarynę fiordów pasma wspomnień
można podążać za cieniem niebieskim
poprzez biało-sine wyziębione sople- gonić

na przestrzał bryły lądolodu
huczeć w szczeliny echem pluć w krużgankach
skalnych twardych zamczysk – oglądać za ramieniem

krajobraz posiany jednym szybkim zrywem
rozsypane klocki własnych uzależnień
popękane w gładki kształt graniastosłupa

biec z sercem w zwątpieniu z głową na ramionach
niesioną jak pochodnia która ma oświetlać
mrok rzucany źrenicom jak pastwa
na pożarcie dłoniom stopom dać przytulić

twarz do lica skały zasnąć jak agrafka
wpięta w kołnierz ziemi pogubiona w glebie