gdyby księżyc miał
siostrę
to taką jak ty…
(L.Cohen w tłum M.Zembatego)
snuje się snuje pajęcza nić uroku
i w mroku się rozdwaja
jak nieznany język jak cień
chłodnego księżyca
przecięty ostrzem rzeki
pełznie rozpełza się
blada
przepołowiona skarga
i w cieniu się rozpływa
i w świetle się rozpada i niknie
i zamiera
na tlejących kartach
diable stwórz zamieć ogonem
to co się dobrej nie udało sile
z garści pakułów z wiaderka prosa
Nin-Ho, dziewczynko spod wielkiego żółtego miasta
ukrytego w meandrach trawy w cieniu góry węża
gdyby nie te dwa wiadra, zostawione na drodze
nikt by się nie dowiedział o historii z przedmieścia
jedno z wiader trącone czyjąś stopą właśnie się zamienia
w maleńki strumyk a ten biegnie omijając pagórki coraz głośniej
zrywa poszumy z wód okolicznych wyciąga ze studni
wodę wybiera rzekom z koryt i ucieka coraz gniewniej
od góry tocząc gniewną opowieść
drugie wiadro zapuszcza korzenie i już nikt nim poruszyć nie może
pałąk łamie w uległe gałęzie w korze kryją się ślady po palcach
most nosidła jeszcze wiąże dwa wiadra lecz pod obcą ugina się nogą
stary mędrzec co zmienił się w wierzbę płacze z tobą
jak tam było z Jerzym? – może
kiedy świętym stał się cały świat
za rogiem
się zaroił się zasępił i zasmoczył
ziejąc ogniem sypiąc iskry niby smoki
smoki wyszły ze swych krain
dziwnych
a ten jeden ten najmniejszy
cichy
u jasnego źródła - luli la
u żywego zdroju – sza
śnił o nurtach rzek podziemnych
o korzeniach wody ciemnych
spał
jak by było z świętym Jerzym? – gdyby
dać smokowi śnić spokojnie
szybę przetrzeć w ciężkim hełmie
w ciężkim oku
ciężko złożyć łeb swój wielki
z boku
smoczej łuski palcem dotknąć
- czy to prawda?
wtulić w smoka zasnąć w źródło
otóż bajka
dobro zwycięża zło
i jest ok
ale teraz powstają trzy pytania
dlaczego kradzież trzech włosów
z brody diabła jest dobra
dlaczego obżarcie trzech niedźwiedzi
pzez złotowłosą jest dobre
i dlaczego zawsze jest dobra ta ładna
babka z piasku
wystarczy wziąć patyk
i zrobić do niej wejście
siup
ciemność
poza tym
czerstwieją kurhany i krzepną
się sączy w krew tuatha de danaan
a słowa niekoniecznie muszą być
zrozumiałe
by podrążyć do tary
już na tej łące nie rośnie drzewo
długo nie mogłam go znaleźć a teraz
teraz go nie ma
jest niby wszystko
ślad po korzeniach miejsce na mapie
wspomnienie kształtu które omija
wiatr jeszcze pewien że wczoraj było
i nikt nie wierzy gdy opowiadam
że wczoraj jeszcze tu drzewo stało
szumiało ciepło i kołysało
a może tylko mi się zdawało
może omamił mnie wiatr zamotał
zakręcił młynka wietrznym paplaniem
i może wszystko zmyśliłam sobie
to drzewo łąkę i wiatr nad ranem
Pan Ogai pisze liścik
później wsunie go
w rękaw służącej
ta go zaniesie
aż do domu
Czcigodnej Kochanki
w pokoju szkiełko oko i kąt
padania świateł w koło
cyferblaty sprężyny
wskazówki
jednym się kręcą wspak
inne zbyt szybko dążą
pod czujnym okiem szkiełka
w pudełku zwanym światem
a on
wewnątrz pudełka w pudełku
swojego pokoju odmierza ruch na wadze
spowalnia krok i słucha
czy dojdzie doń tykanie
przestrzeni spoza pudła
nie wrócę ja się janicku
na mostku była deszczułka
spróchniała
złamała się pode mną
a jak na ten mostek
szłam jeszcze popatrywałam
czy mnie kto zatrzyma
ale tylko wiatr
grał na nadbrzeżnych badylach
a jak już na deszczułkę wstąpiłam
otworzyła się pode mną
przepaść a nade mną jak wieko
woda się zatrzasła
i jeszcze z dna
nasłuchiwałam czy mnie woła
kto tam
a to tylko mróz trącił gwiazdę
„Jeśli więc potrafisz odczytać pismo
i wyjaśnić jego znaczenie, zostaniesz
odziany w purpurę i złoty łańcuch
na szyję”
i będziesz panował
komu?
może tym co rozumieją
ciągi cyfr i liter
innym?
może takim którzy znają
warstwy i przejście
niejedno
wyczytali
uduszonym
łkającym nad każdą zmarnowaną
literą przytłoczonym
nadmiarem sensu
z
ja potrafię
marudź mi w warkocz. chwastem
jak chwost wyplataj. ostrożniem
wiąż jak się srebrną wstążką wiąże
popołudnie w noc.
pamiętaj to co chcę
pamiętać. kiedy się pierścionek
toczy między pranie. znów jest czas.
tak zrób
żeby zogromnieć aż się samo przysłoni
tamto miasto. wytraw mnie spośród
straw
coraz cięższa
noc garbi się w stronę horyzontu
i coraz trudniej się zerwać
jak ranny ptak ze snu
coraz cięższa
myśl która ma na sumieniu więcej
niż wczoraj choć mówią że ranek
mądrzejszy jest niż wieczór
jak baśń
stara i ślepa jasnoczujaca
głowę podnosi wyżej
a jeśli wietrzą podstęp - i w tej lekkości
i ciężkich splotach ujrzą żmiję
jaka jest?
to kruche czółno chwiejna krypa
suchego liścia puste przestrzenie dłoni
szary ból serca. cisza
powiedział mi że ptasieję
że kiedy ostatnio mnie widział
obojczyki tak nie sterczały
- szykujesz się do odlotu?
zapytał patrząc z ukosa
wkrótce przebiją cię skrzydła
a nigdy bym nie pomyślał
żeby zbudować ci klatkę
na serce
za siedmioma górami rzekami
siedmioma i jednym
rozległym morzem
śnieżka – kropla zamarzniętej wody
szklane pudełko chroni ją od śmierci
nad nią siedmiu brodatych gnomów
kręci głowami że taka bliska
a tak daleko od nich
i to nie śmierć głodowa bo tę można
obejść i nie jest to sen wieczny
królewny lód nie nosi korony
to zatrzymane źródło
czeka
na ciepło ręki
(Dance)
zwinąć się i przeczekać
niechęć głód wojny
serce chronić przed zwątpieniem
przed zaciśnięciem w pięść
zamknąć oczy
zatrzasnąć usta kiedy już
przestały być potrzebne
pochować dłonie
za siebie
i stopy
jednym wierszem
roznieść się na cztery wiatry
rozproszyć
jak zaczyna się baśń? czasem wiejącym od morza
wiatrem który drażni nozdrza bo przynosi zapach
dymu z nieznanej krainy której na imię jak innym
może też zacząć się na szczycie wieży
pośrodku niewielkiego pokoju
gdzie nie zbudowano jeszcze granic
a już zburzono te które otaczały
baśń zaczyna się pod chmurą opasłą jak leniwe konisko
brzuchatą rybą półmiskiem granatowym
na rzeczy proste i jasne. i ciemne
mieszka tu kobieta której świat
wiecznie się rozsypuje a ona
zbiera kawałki i wkłada w kieszenie
na później
są między nimi takie miejsca małe ogniska
w których się grzeje słodkie ziemniaki
jak ciepłe słowa jak dłonie chłopca który je trzymał
w strumieniu
