planeta Mojra

to tylko sny więc dlaczego

jest nam smutno – wiosna

zrzuciła opad radioaktywny i teraz

naprawdę ciężko się wydostać

jak spać jak kochać jak przecierać

oczy szlaki – jasny szlag o losie

co w godzinie przypływu nadmieniasz

że właśnie przyszedł listopad

że kieliszek tequili z niebylejakiej ręki

właśnie padł że ja że ty

szlaki korytarze zdarzeń

dziwne sny i powidoki majaki

rzeczy się powtarzają – wzór dywanu

plecie się ciągnie się jest jedna osnowa

i wątek który wciąż się rwie – urywa i znajduje

na jednej z nieproszonych planet

meteoryt

powoli zbliża się czas pożegnań kolejna godzina

może okazać się tą ostatnią więc już teraz

się przytulmy do siebie podajmy ciepła łapkę

i oszczędźmy sobie elementu zaskoczenia

czas odrzucić bujanie

 w gwiazdach zwłaszcza kiedy Droga Mleczna

pyli i każda drobinka jak bolesna igła

ze szkła wciska się pod powieki – idzie czas

odwrotów rejterad lub tylko po prostu

najprawdziwszych pożegnań od których kręci się

łza w oku i w głowie że już nas nie będzie

gdybym mogła zachowałabym na zawsze ciebie

w zwiniętej dłoni trzymałabym kurczowo

podczas podróży  jak amulet i oglądając wczesny świt

na Wenus albo słoneczne popołudnie

Merkurego po prostu miała

niosłabym cię naprzeciw wszechświatowi

jak ziarno piękna i pewnie gdzieś po drodze

cię posiała

piosenka o globalnym ociepleniu

w powietrzu wciąż musi się coś dziać - twoja głowa

przestrzelona tym powietrzem działa prawie równo

choć nierówno masz pod sufitem ja też mam krzywiznę

dachu i uśmiechu – ty się ze mnie śmiejesz kiedy w pokoju

na zupełnym skraju świata i wytrzymałości

nie macham rękami nie wycieram knajpianego stołu

łokciem i nie znam też żadnego z wielkich

w moim powietrzu jest cisza wojna dzieje się w głowie

i w organie miękkim który nieustannie toczy

krew i pertraktacje próbuje niemiłosiernej polityki

wadzi się z ustami i odważa na najdziksze wyprawy

kładąc na szalkach i pióro i węgiel

wraz z wiosną rzeczy topnieją i  spływają po korze

bardzo pilnie budujemy granice żeby zaraz potem

tłuc w nie puszkami czaszek i podbijać oczy

brakiem snu brakiem słów brakiem w ogóle

czegokolwiek

jest wiosna świat zamiera choć miał się rozruszać

w trakcji neuronów pojawia się sygnał ostrzegawczy

który jak najtęższy szpieg wychwytuje serce i skwapliwie

chowa wszelkie kody szyfruje zamiary uzbraja się

w niecierpliwość i krewką naturę

mój drogi ale kiedyś pękną  szańce rozsypią się tamy

i już nikt z nas nie będzie musiał nigdzie odchodzić

piosenka o ufności

czasem się spotykają zupełnie nieznani

sobie nikomu nawet na ulicy

policjantom wychodzą na przeciw

sobie w siebie dzięki grawitacji

uderzają

mężczyzna boi się ujawnić twarzy

nie podaje adresu jakby naprawdę wierzył

że ona za nim pójdzie

dokądkolwiek – takie przywiązanie

do schematu

a ona tylko patrzy – widzi ale nie jest

zobaczona. potrzebuje o wiele więcej

wolności niż mężczyzna chociaż jej środek

jest miękki jak gałganek

i tak samo łatwo może być

zniszczony

mężczyzna zaprzecza – wszystkie gesty

zwracają się to w jedną to w drugą

stronę serca – lewa prawa komora przedsionek

piekła /własnego piekła/ - ona widzi

i mogłaby

pomóc podnieść te ciężkie powieki

otworzyć drzwi dotknąć go lekko najmniejszym

z palców ale jest zbyt delikatna

jak pajęcze sieci

podróż przez park

już niby słońce na drzewach

rozwijają się plastikowe torebki – koty

pogryzione przez marcową miłość

drą się jak opętane – już wiosna

guzik twojej marynarki

jest naszą kierownicą sterem

za który chwytamy kiedy tylko

przebiegnie nam drogę kominiarz

na szczęście

uwikłani w parkowe fortele

plączemy się w zeznaniach – krzyżówki

jak zwykle gonią za chlebem

bez względu na porę (nie znamy dnia

ani godziny)

to ja to ty zbliżamy się do siebie

z przeciwnych końców zaczynając

tę wiosenną ścieżkę i już  już

ma dojść do kolizji kiedy nagle ta ruda

wiewiórka  naprawdę w ostatniej chwili

przestawia zwrotnicę

dziura w murze

ten świat został po tamtej stronie muru

ten świat i tamta strona komunikują się

przez wielką dziurę w murze w mojej głowie

każdego ranka przelatują przez nią pośmieciuszki

i jeden skowronek ranny jak skowronek

co to za debilizm mieć dziurę w głowie pustą klatkę

po kanarku zeberce czy droździe śpiewaku

a ty nawet nie umiesz odróżnić bociana

od dzięcioła a kielnia dla ciebie to symbol

wolnego mularstwa na nic taki pierdolnik

świat rozpadł się na połowy jedna jest za murem

zagląda przez dziurę mówiąc cześć z tej strony

przepychając co większe ptaki na przykład kury

które jako nieloty nie sforsują go górą

a ty śpisz jak zabity podczas gdy ja się przyglądam

światu z tamtej strony zapuszczając żurawia

przez dziurę w murze którą ktoś tu zawsze zostawia

dla  marcowych zajęcy dla niebieskich ptaków

wiersz o wiośnie

podobno jest wiosna na moim balkonie

siadają mazurki i jakieś tam polonezy

parkują pod oknem zasypując noce

hiphopowym bitem taki 3bit dla serca

jest wiosna podobno a ja wciąż uparcie

patrzę w podłogę i chciałabym się pozbyć

tej garści okruchów z mojego pokoju i boję się

bo już wszystko choć niejasne zdaje się

jest wyjaśnione – już wiem

że moi państwo i twoi państwo to fantomy

nas samych jakieś straszne wymysły

potłuczonego do nieprzytomności

serca które tak naprawdę choruje na mózg

mógłbyś być

moim ojcem kochankiem przyjacielem

kimkolwiek mógłbyś a ja nadal bym się bała

mówić o tym co mnie dręczy bałabym się

pisać o tym że podobno jest wiosna

w twoich suwałkach twoim poznaniu

wrocławiu czy w innej

bydgoszczy

boję się okruchów historii strzępów z gazet

że ktoś mógłby ty mógłbyś dotknąć wytknąć

palcem albo nawet powiedzieć że marzysz

żeby ktoś przyszedł i mnie wziął zabrał

w ramiona bo wtedy wreszcie będzie mogła przyjść

wiosna

a ja wciąż patrzę na swoją podłogę i łeb mnie boli

to uporczywe punktowe tętnienie któremu jakiś

podobno lekarz oznajmił że nawet konie mają lepiej

bo je obojętnie o jakiej porze można dobić

Nieparyż

powietrze jest suche ani jedna kropla

nie spadła podczas tego wielkiego płaczu

elektryczność przebiega w tę i drugą stronę

po drucie którego nie ma
na trasie ziemia-niebo– Nieparyż

most na Sekwanie i wieża /la tour Eiffel/

i wszystko to da się znieść elegancko

w bucikach zapinanych na guzik

nocą neony i czerwony wiatraczek

w rękach jakiegoś turysty zda się

kręcić jak opętany to cieszy sprawia

że naprawdę chce się podróżować

do tego jakże niedeszczowego miasta

które przygarnia wszystkich ciekawskich

i takich co akurat dziś zupełnie przypadkowo

zgubili tu drogę  która jak wszystkie

wiodła do Rzymu

a tu tylko Nieparyż – dym i suche światła

bez łzy z niewidoczną rzeką z mostami

dzisiaj skutymi lodem obłożonymi śniegiem

żeby powstrzymać nazbyt prędki język

z nalotem nazbyt prostej szczerości

otaczający się chłodem i oddychający

z  trudem miejscem z którego nie ma dokąd
pójść

list z butelki

Janurzowi z podziękowaniem za frazę otwierającą

świat to wielkie cierpiące zwierzę – i ty to wiesz

powiedziałeś mi w jakimś mglistym mieście

pod poznaniem choć nigdy tam się nie spotkaliśmy

wtedy uwierzyłam – dziś rzeczywiście wiem

że ten cały świat musi pomieścić nasz  e wszystkie

światy wady i zalety głupie kroki naszych podmiotów „De”-

lirycznej klasy która już nawet nie krwawi bo się wstydzi

i płacze tylko w teatrze wśród marzeń o tym że reżyser

urządzi scenę finałową tak że nie zginie żaden bohater

jest kolejny styczeń bohaterów jak na lekarstwo – świat

oddycha niczym smutny wieloryb wyrzucony na brzeg

można go dotknąć przytulić policzek do jego szorstkiego

umierającego boku. brak sił i ochoty

by zepchnąć tego wielkiego ssaka w „może” bo  teraz już wiadomo

słowa padły zostały odkryte i już nic nie wolno z nimi zrobić

słowa są ważkie i żaden brak grawitacji nie cofnie

ani wiersza co się był wysypał z okna ani z ust gołębia

z rozmazaną wiadomością

ani tej wiadomości co ją zapisuję tobie a która

 ani dla mnie ani dla świata ani dla ciebie

 nie jest

rewers

mogłabym zrobić wiersze ze stu tysięcy

rekwizytów z moich półek i szaf z życiowych

porażek i wzlotów i poranków kiedy opieram się

mordą o sedes w nadziei że mnie popłucze

to nieistotne bo każdy wiersz teraz

byłby o tobie a co mogłabym o tym powiedzieć

po raz kolejny i bez użycia babskiej miękkości

fontanny łez i kaskady hormonów setek pytań

niepewności

mogłabym nie mówić o tobie wcale poddać

wszystkie bastiony na których stoję jak wiedźma

co się opiera logicznym argumentom słowu

bożemu i bezbożnym życzeniom i prośbom

/nawet dwieście armat wycelowanych

w moją niezamykającą się buzię nie czyni ciszy

po burzy/

mogłabym też spróbować napisać wiersz o niczym

ale jak użyć nietzschego jeśli zostało po nim

parę kostek jakaś nudna filozofia i niemcy

co nie chcieli wandy

i jest jak jest

jest wiersz i nie ma wiersza jesteś ty

i cię nie ma i ten wiersz jest o tym

o czym byłby nawet gdyby nie był

o tobie

czytanie

( dla S.)

tomik poezji który trzymam w dłoniach

jest tak spracowany pod ludzką ręką że aż

boję się przyprawiać go o rogi

dziurawić ostrym końcem  ołówka

gmerać w jego opowieściach

z czasem zaczęłam zamieniać się

w prosektora z wnikliwością drążącego ciało

któremu należy się już wieczny spokój

i szacunek ciszy

dlatego nie opowiadam co widziałam

nie rozmawiam nawet z najbliższymi przyjaciółmi

którzy ze współczuciem zapełniają półki

mojego niepokoju

nocami czuję jak żyje we mnie

pasożyt który w chwili nieuwagi

przedarł się do mózgu czuję jak wrasta

wytwarza połączenia z siecią

neuronów – nawiedzają mnie sny

na jawie pięknej i straszniejszej

niż rzeczywistość

grudzień

nie oczekuję że zostaniesz

nikt nie zostaje

na zawsze-  zostają tylko Ci

którzy zwątpili

którzy są głodni

którzy są bezdomni

którym jest chłodno

którym spóźnił się autobus

lub oni

się spóźnili

lubię ich wszystkich

a także tych którzy się nie poddali

mojemu smutkowi
dachowi stołowi

samotności

nie oczekuję

że zostaniesz to nawet dla Ciebie

jest nieoczekiwane

nie czekam na pociąg

autobus dorożkę nawet na list

nie czekam- to mnie

czeka

nieuchronna nieznajomość

kiedy opuszczasz moje krzesło

oparcie łóżko szafę

tak irytująco skrzypią

jakby wątpiły

jakby były głodne

jakby były bez domu

jakby zdjął je chłód

jakby się spóźniły

na autobus lub on

się spóźnił na zawsze

zdrada stanu

wczoraj oskarżyłeś moje uda

o niewierność to zabawne

bo mogłabym tak samo

zarzucić ci

zdradę

tajemnic

naszego małego dramatu

w naszym maleńkim kraiku

pokoiku na stoliku

zarzucić ci na szyję

i udać że o niczym nie wiem

że się nie znalazłam

w tamtym miejscu

gdzie jeszcze cierpły

ochy achy

i później jeszcze

mogłabym się nie zabrać stamtąd

nie wziąć ze sobą kolan i łokci

nie zabrać ramion

mogłam zostawić ci szyję

głowę ale mi się potoczyła

kulą w  płot

proszę się nie wierszyć w zapchanym pociągu

nie piszę w pociągu bo pociąg

to miejsce do czytania a ja nie chcę

żeby czytano mnie przez ramię – nie jestem

poetą boję się słów które robią się

nieobliczalne właśnie teraz

kiedy potrzebuję przynajmniej szczątkowej

stabilizacji – pociąg to miejsce

ruchome pytasz grzecznie – czy pani siedzi

na moim miejscu a oczyma

wyobraźni urywasz jej głowę i ciskasz

pod ławkę tam gdzie i tak nie ma miejsca

na twoje nogi

no więc z tą głową pod ławką

nogami zaplecionymi wokół głowy

cudzym tomikiem poezji na kolanach

słowem nieobliczalnego

poety wygrywającego z monografią

ludów tunguskich z całym tym

pierdolnikiem wyobrażam sobie

jak bardzo nie jestem poetą

skok z krzesła

barierka.  nisko zawieszona mgła i ci

którzy nie mieli czasu ani cierpliwości

by czekać aż rzucą coś do tego sklepu

zwanego najmilszym ze światów- o ironio

jawnogrzesznico uboga która karzesz

nam wierzyć nawet jeśli to tłumaczysz

że nie chodziło o er zet jesteś tylko erzacem

tego co nam funduje serce i szkło

ekranu obecnie zwanego wszechświatem

przemianowanie. w piwnicach wybucha gaz

w randze supernowych gwiazdy tivi

miłość równość i brat jak ain i kabel

jak pod twoim przewodem pod linią wysokiego

ryzyka jechać w czas burz o ironio

o święty sarkazmie synu swej matki

nadziei która już nie tuli nawet tych

co z głupoty pobłądzili nawet tych

co są po prostu głupi nawet ich

palisz swym światłem palisz

ciało co się nie rozszczepia w żadnym

nawet najpodlejszym

z pryzmatów

kurwanoc kochanie

to  nie jest noc zakochanych to kurwanoc

nie dla paniczyków ani panien z dobrego

domu wiatr  tu tylko duje i daje dupy

zabłąkanym pijaczkom przez szczelinę w murze

mur jest ceglany obsypany liszajem

obleziony przez dzikie wino i butelki

po nieczystej stolicznej zasiedlony

przez pająki swoich własnych koszmarów

koszmar dopada nas tej nocy kiedy wracamy

do siebie po raz kolejny przez zawianą ulicę

przeciskamy się przez mur i pająki

których obecności ciągle nie rozumiem

rozumiemy niby wszystko cały ten nibykraj

nibymiasto i swoje nibylandie czyścimy szkła

butelki bibeloty karmimy pająki w  terrarium dzikie

wino ustawiamy na stole jak do ostatniego pojednania

pojednania nie ma cała ta noc to kurwanoc

pająki rozłażą się po murze z pijaczkami

schnie dzikie wino nas znowu wywiewa

w sen odwróconych do siebie plecami

golem

ubrać słowa w wyraz nad wyraz elegancko

zwinąć papier w tutkę wsunąć jak emet

pod języczek wagi – oto piosnka

na glinianych nogach no bo jak

jednocześnie krwawić i się śmiać

i śmiać się z siebie i błyszczeć donośnie

kiedy dookoła spadają z drzew

wszyscy jesienni poeci tacy piękni

kolorowi i pełni wrażeń oraz zapachu

wilgotnych liści

i później iść z tym słowem ważyć

każdy wyraz i każdy wyraz twarzy

ludzi spacerujących parami alejkami

samotnie ludzi tych ważyć a nie znieważać

kochać ich za wszystkie jesienie

za wiosny ich i zimy kochać i lata całe

całe lata iść tak za nimi do nich z ręką

na temblaku z sercem w tej złamanej ręce

uśmiechając się do wszystkich pozostałych

przy życiu poetów

a później zmazać pierwszą literę zamienić

słowo w śmierć stanąć i czuć jak kruszeją

nogi jak się wali ciało rozsypuje gnie

i mieć w oczach ten szczególny wyraz

nad wyraz popękany

mieszkam w świecie Wojna

mieszkam w świecie Wojna w świecie

z opadem atomowym przedśmiertnym gradem

deszczem i burzą którą sieje nikt więc nikt

jej nie zbiera – są tu barykady transzeje

okopać się może każdy wystarczy kawałek

ziemi i łopaty i złe oko sąsiada w dziurze

po kluczu po bombie po meteorycie zły dotyk

złe wspomnienia złe czasy ciemne chmury i piach

w świecie Wojna trwa tylko jedna

pora roku – głód nawet nie zabija tylko każe kopać

schrony psy wrogów setki informacji w książkach

zbroić się przeciwko rzutkim słowom

trwać na straży swojego swoich neuronów

chorować na zespół obłędnego mózgu – nie lubić się

nie mylić nie wysadzić w powietrze albo właśnie

wysadzić pamiętać wszystko i nic nie pamiętać

bać się

że przyjdzie chwila ciszy ta jedyna chwila że dotknie

i już na zawsze będzie dotykać że wszystko ucichnie

zniknie że niebo nagle spadnie nam na łeb

nie mam ochoty

nie mam dziś ochoty na twoją

niedobroć nie mam serca czasu atłasu bielizny

koronkowej nie mam ani telefonu

nie posiadam numeru ani kanału

do komunikacji nie mam ochoty słuchać ani

braku racji i racji nie mam ani słabości

do tych ładnych pląsów dąsów

nie mam weny na obchodzenie

sztuczek bonmotów i że mnie nie obchodzą

nie mam całego tygodnia na rozumienie

znaczeń nie mam roku ani dnia

ani godziny

jestem bezsenna zaspana nieobudzona

bez kawy jestem bez przepra-szampana bez papierosa

nieubrana bez ubrania pościeli nie mam ochoty

się bawić i mieszkam w świecie wojna

***

ciało

jego sztywność gładkość ruchomość nieruchomość

nieuchronność jasność skóry

ciało poniewierane kochane brane z miłością i bez na język

na penis na ręce

ciało

ręce czułe troskliwe złe sterane szorstkie łamliwe kruche

ręce w rękawicach w rękawach w kieszeniach za plecami

palce na krzyż ręce ze szmatą do podłogi z piórem węglem

ręce pielęgnowane od pokoleń

ciało

usta nieruchome drżące zacięte czerwone malowane niepomalowane

blade kłamliwe namiętne gorące chłodne usta

ustałe w biegu delikatne toporne grube nadęte nadąsane

po operacjach plastycznych i nie

oko

jasnoniebieskie zielone piwne ciemne jasne załzawione

przekrwione złe opatrznościowe uważne ciekawskie prorocze

znawcy mistrza okoliczność łagodząca okoliczność skazująca

przyczynek

ciało ciało znowu noga pięść stopa życiowa plecy po których można

się wspiąć lub przytulić się do nich brzuch miękki lub twardy

ciepły bolący nabrzmiały kolano kostka kostki kości

kosteczki słuchowe uszy łokcie czaszka mózgoczaszka

twarzoczaszka rdzeń kręgowy żebra serce wątroba tkanka

otrzewna płuca nerki kombinerki ja