golem

ubrać słowa w wyraz nad wyraz elegancko

zwinąć papier w tutkę wsunąć jak emet

pod języczek wagi – oto piosnka

na glinianych nogach no bo jak

jednocześnie krwawić i się śmiać

i śmiać się z siebie i błyszczeć donośnie

kiedy dookoła spadają z drzew

wszyscy jesienni poeci tacy piękni

kolorowi i pełni wrażeń oraz zapachu

wilgotnych liści

i później iść z tym słowem ważyć

każdy wyraz i każdy wyraz twarzy

ludzi spacerujących parami alejkami

samotnie ludzi tych ważyć a nie znieważać

kochać ich za wszystkie jesienie

za wiosny ich i zimy kochać i lata całe

całe lata iść tak za nimi do nich z ręką

na temblaku z sercem w tej złamanej ręce

uśmiechając się do wszystkich pozostałych

przy życiu poetów

a później zmazać pierwszą literę zamienić

słowo w śmierć stanąć i czuć jak kruszeją

nogi jak się wali ciało rozsypuje gnie

i mieć w oczach ten szczególny wyraz

nad wyraz popękany