smak (2)

słona woda jest gorzka to z powodu

soli morze jest gorzkie łzy są gorzkie

żal jest gorzki i gorycz doświadczeń

długo utrzymuje się na językach

obrabiane na spotkaniach w pubach

przystankach i telewizyjnych stacjach

przesiadkowych wymieniane za garść

cennych uwag i stosownych rad

piołun jest gorzki a piołunówka pali

w gardle i łzy palą i porzucony kochanek

i gdzieś palą książki a innym się nie pali

do roboty i palą papierosy zabijając

ten nieznośny smak

dolce vita

kalendarze tracą kartki – dzień po dniu zbliżamy się

do punktu omega tam już wszystko wiadomo

jeździmy wokoło słońca obracając twarze

jak słoneczniki to najdłuższa podróż w naszym roku

szkoda czasu na pakowanie kremów z filtrem

czapek narciarskich i tabletek na zatrucia pokarmowe

dziś rozpoczęłam kolejną cudowną

dietę – dużo ciastek i wina i orkiestra marszowa

hej żyć nie dać się zamieść do środka - rozłazić

rozchodzić ten wewnętrzny wstyd i strach

pożyć na tyle swobodnie żeby zobaczyć Neapol

w twoich oczach unosić się na wodzie

bujać

 w przestworzach

połączenie nie może być zrealizowane

pewnego dnia przyszedł i urósł

do rangi problemu a nam

wzrosła temperatura spotkań

odsunęliśmy się więc na bezpieczny

dystans społeczny

na inne kontynenty

inne światy

inne systemy

operacyjne systemy wierzeń

zbudowaliśmy barykady

zawzięcie chronimy to

co najcenniejsze

linie się zerwały

z uwięzi teraz dopiero czujemy 

wolność i wiatr 

na reszcie zbudowaliśmy
odległość

od siebie

nie patrz w niebo

tylko proszę nie patrz w niebo – tam

wydarzają się wybuchy katastrofy – patrz

w dół pod nogi żebyś się nie przewrócił

żebyś wrócił do korzeni do wątku i osnowy

nie patrz

jak lodowa kometa

zwiastuje kataklizmy nienawiść ubóstwo

myśli i czynów jak się rozpędza jak tnie

nasze wspólne niebo aż po horyzont – uciekaj

posiej się gdzie wiatr się sieje zburz

wszystkie astronomiczne

obserwatoria ceny mapy – wykreśl

z naszego słownika ortografię

nie patrz w niebo zaklinam

ono cię przeklnie i już nie znajdziesz

gruntu pod stopami nie zniesiesz

i nawet nie będziesz mógł modlić się

za nami

morfologia opowieści

nie wolno drapać bąbla

kiedy użarł cię komar

a jednak

drapmy zdrapmy się aż do sedna

do kości się wdrapmy przewierćmy

to swędzenie głowy tę potrzebę

zróbmy to a później może

się upijmy ssijmy krew

opowieść jak komar

brzęczącą w mózgu

niech rośnie

kolejny bąbel banieczka

pełna surowicy

z osoczem 

sztuka życia

sztuka jest sprzeciwem

wobec liniowości życia

spadają nam na głowy gwiazdy

kiedy tak leżymy obok siebie

nad okrągłym jak źrenica

otworem studni

świetliste linie

wykreślają nam kolejne minuty

z życia i na przyszłość a my tak

ramię przy ramieniu

głowa przy głowie

podobno z dna widać noc

nawet w środku dnia

a my tak jakby nie do nas

mówił kant

o prawie moralnym o niemoralnych

nienormalnych  snach

nam nic

ani deszcz perseidów

ani słów grad

tej nocy tego dnia

jest już

bujny wiersz o miłości

deszcz pada
na pysk

prawda

och widziałam ją lśniła i była pełna

cudacznych planet ascendentów lakierów

miała tipsy takie jakich ja nigdy

nie będę i była piękna

posiadała falujących włosów gąszcz

rzęs trzepot i sytość bioder

i usta jej drżały tak że  i ja

nie mogłam spać ani spojrzeć

na szron na szadź na piasku garść

na pustynię ud na kruchość skał

i bruzdy dróg na bladość barw

na próg na czas – więc odeszłam

od niej od ciebie od siebie od cna

od sedna

mogłabym

mogłabym jeść i jeść zjadłabym

i ryż i kaszę (choć najpierw bym w  nią dmuchała)

nie w kij bo kij nie jest spożywalny

absolutnie niejadalny jest kij bo to nie marchewka

chyba że dla bobrów ale to inny temat

mogłabym iść i iść poszłabym

gdzie pieprz rośnie i wanilia zwiesza się

jak fasolowy strączek chociaż pachnie inaczej

poszłabym po wodę poszłabym sobie

i tobie przyniosła i komu tam jeszcze

może mogłabym patrzeć i patrzeć wypatrywałabym

sobie oczy i nisko latających samolotów

patrzyłabym czy rośnie czy nie rośnie

a gdyby rosło to patrzyłabym jak

a później mogłabym spać i spać zasnęłabym

z głową na poduszce i kamieniu

i do góry nogami jak nietoperz

ale nie mogę

palimpsest

choć nie pamiętam ciebie blask pamiętam

i chłód i ogród świata tętno

kiedy nad głową wisiał Jowisz

i wzrok w siatkówkę gwiazdy łowił

choć nie pamiętam twojej ręki

ciało mam poranione blaskiem

słoneczna palców twych namiastka

kreśli na moich plecach kręgi

dziś nie pamiętam twego głosu

choć słowa wrosły mi pod skórę

jak cienki w pień topoli sznurek

i chociaż nie wiem jaki jesteś

to jakaś część twojego cienia

mnie powołała do istnienia

koniec lata

zboża szły pod nóż z ani jednym słowem

żniwiarze z pieśnią ukręcali głowy

ostatnim chwastom na chleb zimowy

nad nami chmury szły jak tabun

zmęczony drogą z ostrzem gradu

wbijanym w plecy sennej łąki

i tak okrutnie mnie nie kochałeś

nużając mi się prosto w oczy

wplątując w moje włosy trawę

i słowa zawiązując w kłosy

i tak przemyślnie trwała łąka

i niebo zagryzało wargi

a pogubione wszystkie skargi

ciągnął na nitce śpiew skowronka

dni

bywają i takie dni kiedy buty nie wystarczą

i przecieka dach z gazety i wiatr wyrywa z rąk

z  trudem i dumą niesiony parasol kiedy zasnąć

nie bardzo można bo noc ma kły i pazury

kiedy pod kocem powietrza zaczynasz dusić się

jak ryba wyrzucona na nadbrzeże jak pod ziemią

zwierzę na co dzień przywykłe do przestrzeni

a sama przestrzeń kurczy się do rozmiaru orzecha

i nikt na ciebie nie czeka ale jest coś co za drzwiami

staje i oddycha niedostrzegalnie i tkwi tam

i czeka aż się zaczniesz bać aż przestaniesz

opuszczać kwadrat ścian i będziesz tylko

się kołysać w splecionych palcach uczepionych lamp

i bywają takie dni którym nic nie zrobisz i one

nic ci nie mogą póki słyszysz to głuche stukanie

jakby z twojej klatki  chciał się wyrwać ptak

bo bywają takie dni którym serce

mierzy czas