piosenka o globalnym ociepleniu

w powietrzu wciąż musi się coś dziać - twoja głowa

przestrzelona tym powietrzem działa prawie równo

choć nierówno masz pod sufitem ja też mam krzywiznę

dachu i uśmiechu – ty się ze mnie śmiejesz kiedy w pokoju

na zupełnym skraju świata i wytrzymałości

nie macham rękami nie wycieram knajpianego stołu

łokciem i nie znam też żadnego z wielkich

w moim powietrzu jest cisza wojna dzieje się w głowie

i w organie miękkim który nieustannie toczy

krew i pertraktacje próbuje niemiłosiernej polityki

wadzi się z ustami i odważa na najdziksze wyprawy

kładąc na szalkach i pióro i węgiel

wraz z wiosną rzeczy topnieją i  spływają po korze

bardzo pilnie budujemy granice żeby zaraz potem

tłuc w nie puszkami czaszek i podbijać oczy

brakiem snu brakiem słów brakiem w ogóle

czegokolwiek

jest wiosna świat zamiera choć miał się rozruszać

w trakcji neuronów pojawia się sygnał ostrzegawczy

który jak najtęższy szpieg wychwytuje serce i skwapliwie

chowa wszelkie kody szyfruje zamiary uzbraja się

w niecierpliwość i krewką naturę

mój drogi ale kiedyś pękną  szańce rozsypią się tamy

i już nikt z nas nie będzie musiał nigdzie odchodzić