czytanie

( dla S.)

tomik poezji który trzymam w dłoniach

jest tak spracowany pod ludzką ręką że aż

boję się przyprawiać go o rogi

dziurawić ostrym końcem  ołówka

gmerać w jego opowieściach

z czasem zaczęłam zamieniać się

w prosektora z wnikliwością drążącego ciało

któremu należy się już wieczny spokój

i szacunek ciszy

dlatego nie opowiadam co widziałam

nie rozmawiam nawet z najbliższymi przyjaciółmi

którzy ze współczuciem zapełniają półki

mojego niepokoju

nocami czuję jak żyje we mnie

pasożyt który w chwili nieuwagi

przedarł się do mózgu czuję jak wrasta

wytwarza połączenia z siecią

neuronów – nawiedzają mnie sny

na jawie pięknej i straszniejszej

niż rzeczywistość