denerwuje się bo nie słyszy
a jak nie słyszy to nie ma kontroli
świat płynie w chlupotach
rozbryzgach światłach
halogenowych
a jeszcze do tego nie widzi
denerwuje się bo nawet nie można
przeczytać z ruchu warg denerwuje się
bo wszyscy tłumacze są jakże kalecy od niej
i czemu ja tak na ciebie wrzeszczę
rozpadam się na kawałki przed tobą i tym krzykiem
chcę je pozbierać jakby umieranie
można było strofować nastraszyć
jesteś winna odchodzenia!
jesteś winna niedołężnienia !
jesteś winna osłabienia!
jesteś winna cierpienia !
smutku tęsknoty! krzyczę
i kulę się pod krzesłem
nie jesteś winna niczego temu światu
i tamtemu też nie
och jak dobrze jest się do ciebie przytulić
poczuć stopami twoje grube specjalne skarpety
nie mogą uciskać
muszą być ciepłe
muszą być miłe w dotyku
muszą nie swędzieć
muszą być luźne
muszą nie spadać
muszą grzać
i ileż pokoleń naszukało się tych skarpet
i było warto bo teraz och jak miło
zakotwiczać się w nich dużym palcem
siedziałyśmy jak zwykle
tak trochę wystawione do słońca
a trochę w cieniu i jak co dzień
rozmawiałyśmy to o tym to owym
i bęc nagle siedzę ze swoją córką
której nigdy nie miałam i której
nie mogłam wychować
dziewczynką krnąbrną o wyrobionym zdaniu
umiejącą wściekle dobrze gotować
a tak się śmiejemy zrywamy boki
zrywamy gardła zrywamy się z uwięzi
jak fioletowe gołębie gruchotamy
bulgocemy tym śmiechem
jak nienormalne
a wystarczyło tylko jedno przejęzyczenie
atak
czasem spotykamy starego znajomego
uśmiechamy się radośnie podajemy rękę
pytamy co tam co u ciebie i zaraz potem
otwiera się przepaść tak straszna
że ani ją opisać ani obejść
tyle wody całe jej wiadra
wlewałaś do pralki typu Frania
wystanej z trudem w kolejce
mężnie stawiającej czoła brudowi
piątki dzieci dwojga dorosłych
kota i psa
tyle dźwigania mydlin dźgania kijem
gotowania na ogniu białej westfalki
mężnie podtrzymującej domowe ognisko
unoszącej kocioł pełen wody
i bielizny piątki dzieci dwojga dorosłych
pies nie nosił
teraz twoje ciało topnieje jak lód
zawinięty w szmaty pachnące wizirem
z bosza czy innego
łirpulu
nawet nie pamiętam jak nazywa się nasza pralka
pamiętam że czułam się zmęczona
wciskając tę jedną pościel
w czeluść nienasyconego gardła
nie chce się myć
czystość przestała robić na niej wrażenie
choć lubi być czysta boli ją dotyk boli dotykanie
bolą ją spojrzenia nawet te czułe boli miłość
uśmiecha się kiedy stroimy ją w korale
falbanki i perfumy mówimy mamuś
jak wspaniale wyglądasz wtedy przypomina sobie
że nadal jest pięknym człowiekiem a nie
wielkim skołtunionym błędem
najprościej jest zapytać o nie mistrzynię
najtrudniej jej słuchać
*
kiedy jesteśmy obie a twoje zatkane połączenia
piętrzą we mnie złość – jak mam to zrobić
mamo czemu nie umiesz mi powiedzieć
ile mam dodać do mięsa cholernej manny
żeby uratować w te święta naród wybrany
codziennie ten płacz
jak nie z jednej to z drugiej mańki
jak nie mama to ja jak nieja to mama
sama nie wiem już która z nas
którą karmi
a tego dnia usiadł na parapecie
szary ptak chyba to był domowy wróbel
albo mazurek z pośpiechu nie uważałyśmy
bo akurat siostra dzwoniła na pogotowie
a ja modliłam się w każdej znanej mi religii
o istnienie nieśmiertelnej duszy
wystarczyło zatkanie jednej rurki
krew przez moment nie dotarła na
miejsce
a przecież do autobusu zawsze
wychodziła wcześniej
miała ziemniaki nastawione według
przyjazdu gości
wszystkie drogi komunikacyjne
wysprzątane
drożny odpływ w wannie
wystarczyło jedno przytkanie
i zamiast przeczytać TO ALA TO AS
płacze
