zawijamy się

zawijamy się z tego świata

idziemy w całuny w drewno

w skałę z epoki łupanej

drążymy coraz głębiej

aż po samo sedno

aż po pojedynczy

samotny pierwiastek

zawijamy się w kokon

zawisając na gałęzi głową w dół

kołysani morowym powietrzem

drążymy coraz głębiej

budując na nowo

czułki tchawki i skrzydła

obolałe jeszcze

zawijamy się szczelnie

kutamy w szaliki płaszcze

broniąc powietrzu dostępu

do naszych przeraźliwie

delikatnych tkanek