nomen omen klatura

panie J. to  ja co się nie chce spowiadać

albo nie może

przypomnieć sobie to jak stratygrafia

win – ten kto jest bez kamienia

odchodzi

z niespełnionym zamiarem uczuciem

które już nigdy i do niczego nie da się

porównać – w kanie

mieszaliście wody z winami – wyszło?

coś na kształt innych nas winnych

kain abel – hej pomieszajmy języki

ain kabel – przewodnik/

przewodniki

drzewo

odszukujemy się i oszukujemy i znów szukamy
po wsiach po miastach po zaułkach brukowanych
polską włoską rosyjską nutą ziemią przywiązaną

jak dziecięcy balonik do nieprzejednanej gwiazdy
która miała być doskonała a ma inne plamy
ciemniejsze niż nasza historia
miłosna w uściskach orła łagodnej brzozy brzezinki

 oszukujemy się i szukamy odszukujemy ślady po których nikt
nie podreptał by u wrót opowieści znaleźć jedno tylko drzewo
jedną mnie i ciebie jedynego z których się to wszystko
zaczęło i trwa rozdarte
jak na maszcie żagle które ten okręt niosą wprost na skałę
a cała załoga nazbierana przypadkiem zaczyna wrzeszczeć że za mało
jadła win i owoców

nie szukam wielkiej opowieści w nas chciałabym przyjść do ciebie
położyć swoją rękę w twoje ręce jak zły szeląg który znasz tak dobrze
jako nieuchronną zapowiedź że pomimo najpróżniejszych historii
to będzie mądre

nenia

już ty świecie mój świateczku świecidełko moje

nie pójdziesz dalej ze mną już cię nóżki bolą a mnie

mus iść dalej z tym czarnym pudełkiem po lakierkach

które teraz pod drzwiami domu stoją

już ty świecie się nie świecisz nie błyskasz

lampką ani księżyca ani słońca tylko ćma do oka

się garnie bo nieruchoma i otwarta źrenica

już ty się świecie nie potoczysz dalej turkocąc krwią

po wybojach naczyń cieńszych niż włos niż mysi pisk

niż mocno rozwodniona kolejna kawa z mlekiem

teraz już rozlana obok butów pod drzwiami

już mi się świecie nie przyśnisz nie ziścisz proroczo

będziesz tam sobie za progiem stał i nawet myśl się

nie przemknie pod miotłą pod łopaty ostrzem

już ty się świecie najdroższy beze mnie pal