walentynki

przyznaj się moja miła że znowu walentynki

spędzisz w domu szlochając pod kołdrą jak bóbr

i tak ja je spędzam jak sen z powiek od kiedy

wybudowałam tamę i podniósł się poziom wód

ale nie płacz nie myśl że świat umarł i miłość

nie jest w stanie otrzepać na sobie futerka

spójrz – za suczką-wilczycą goni zgraja ratlerków

a rzeźnik swojej miłej właśnie ostrzy nów

biegnie też chociaż brudna do zalewu rzeka

i zalewa ją czułość aż ją muli przy dnach

umorusany bezdomny na sklepową czeka

wnosząc nieśmiało w posagu wielkie naręcze szkła