platoniczna miłość

z niej nic się nie urodzi

nie wyrośnie drzewo nie będzie płaczu

nad dziurą w piasku – ona sama

jest jak dziura najpierw się w nią wpada

później długo leci samotnie i ląduje

nogami do góry

siedzi się chwilę później i wybiera

suchy żwir spomiędzy zębów

i wtedy można już zgrzytać

albo zasilić kolejnym wierszykiem

niezliczone rzędy poetów