Żegoty 25.09.11
bij robala!
3 tygodnie temu
jesień
płetwy w szafie igła wbita w poduszkę
najeżoną już przed cerowaniem
wszędzie druty
pasma włóczki
skłębione pod czujnym okiem zachodu
nadciąga
hałastra gawronów
i obsiada nasze drzewo
jeszcze przed podróżą
tego swetra nie wolno prasować
zwykł się w niego zawijać mól książkowy
i gryzł
i drapał
jeśli go tylko poruszyć
na schodach kałuże
jeśli się przyjrzeć to jakby kawa
albo herbata
albo krwawa mary
w każdym razie coś
lepkiego
co paruje i nasącza tapety
niezidentyfikowanym zapachem
wkopałam w szufladę słomkowy kapelusz
jest to jedna z ozimych sadzonek
której nie jestem pewna
czy wykiełkuje wiosną
możliwe że nie
bo tym razem nadciąga naprawdę
zła
naprawdę ciemna
hałastra gawronów
które skubią nasze pola
spadek
została mi garść wierszy
ślepych przewodników
po tym co ktoś czuł i kłamał
w żywe oczy
czytających
gałązka winobluszczu
zasłaniająca okno
przed żarem
popołudnia gdzieś w umbryjskim miasteczku
została mi po tobie
samotność
zasiana pierwszego poranka
kiedy szpalery słów
zamieniły się w zdanie
kamyk podniesiony
do rangi talizmanu
liść między kartkami
są między nami wiersze
w książkach szeleszczący papier
zostało mi po tobie więcej
niż mogę sobie wyobrazić
sieć
nasze ciała są poznaczone liniami
nasze nie tylko twoje moje
i to nie są linie papilarne
żaden indywidualizm
więżą nas te linie
jak telefoniczne druty
oto linia życia i śmierci
linia głowy kiedy noc nie chce się
zakończyć
linia wody do której nie chcemy wejść
kolejnej miłości
rozumiemy się doskonale
to nie prawda
że nie siedzimy sobie w głowach
siedzimy tam wszyscy jest taki tłok
że nie da się oddychać
normalnie
dzwonimy codziennie ja do ciebie
ona do mnie on do niej
rozmawiamy na setki i tysiące
sposobów
minut
przeszywają nas linie
przykuwają nas do siebie
do łóżek do skał
rozrywają powietrze
i każdy z nas
ma na własność nieswój strzęp
pozostający po drugiej stronie
wyjeżdżamy do nigdzie
wyjeżdżamy do nigdzie -państwo ktosiowie
indywidualny wypoczynek podróż
z marzeń
wyjeżdżamy do nigdzie
walizki nesesery już kilkukrotnie
przepakowywane – niczego nie zapomnieć
w nigdzie może tego co lubimy nie być
a szkoda się wyzbywać
przyzwyczajeń
wyjeżdżamy do nigdzie mamy termosy
porządne kanapki i telewizory
turystyczne karty kredytowe na nowe
wypadki
to jest coś tak wyjechać
do nigdzie o poranku
pożegnać się bez mrugnięcia oknem
i wybyć
w Olsztynie wciąż pada
wciąż pada
rozpadało się na dobre
rozpadały się państwa
podobnie jak związki
zawodowe
wszędzie kałuże
i odbijające się w nich
zniekształcone lica kamienic
i brak nieba
nie jest dobrze
nie jest dobrze i nie ma ludzi
a ci którzy są przebiegają
zakryci parasolami po sam dach
po sam kołnierz
w tej deszczowej ortopedii
nie ma jak i do kogo
się odezwać
i komu powiedzieć
o rozrzuconym wokół
murze
w Olsztynie pada deszcz- stary przyjaciel
przywozi nową przyjaciółkę
i dlaczego tak boli
chociaż nie powinno
już nie powinno
to może być z powodu deszczu
zwykły reumatyzm
reakcja na brak na ulicach
świateł
reakcja alergiczna związana z rozpadem
związków organicznych
w powietrzu na szarą wilgoć
kolej
pociąg relacji Mężczyzna- Kobieta
odjedzie z peronu
czy odjedzie?
opóźniony
przedwczesny
o czasie
nie wskazującym
na spożycie
konsumpcję
pasażerowie śpieszą
który tor
Informacja myli się
krztusi
nie pierwszy raz
niewyraźnie mówi
ta nie pojechała
w odpowiednim kierunku
ten nie wsiadł
rodzina w przedziale wiekowym
gwarantuje cichą podróż i nie otwieranie
okna
w wucecie metal masakra
tłoczą się
pod drzwiami spragnieni
samotni
i ci
którzy zwyczajnie chcą spokoju
albo miłości prawdziwej
pociąg relacji Kobieta- Mężczyzna
Spółka ZOO
dziwny rodzaj uczucia
to dziwny rodzaj uczucia
las - w środku
cicho jak makiem zasiał
ani szelestu tylko za ścianą
drzew
stłumione dźwięki
rozmowy chichoty śpiewy
za ścianą drzew
to dziwny rodzaj uczucia
ścieżka- nieuczęszczana
od dawna zgubiona w trawie
cichej jak posiał makiem
i przeźroczystej
rozmywa się na ścianie
drzew
każdy powidok ścieżki
nasłuchujesz szelestów
i widzisz światło jak pada
z góry
i na tej arenie
ten dziwny rodzaj uczucia
nocne biuro
kiedy odblask lustra usiewa plamkami
twoje nocne biurko – sięgnij aż za cień
i pociągnij mocno to co się tam kryje
to dziwna godzina możesz się obawiać
tego co wyciągniesz możesz cofać dłonie
i zaciskać palce w bojaźliwą pięść
uszczypnij się mocno uchwyć nieuchwytne
złap za krawędź lustra za jego odbiciem
i przenicuj obraz jednym gładkim ruchem
to co się tam kryje nie jest ani straszne
ani tez groźniejsze od tego w pokoju
kiedy odblask lustra upada na biurko
ciemna linia deski staje się granicą
Subskrybuj:
Posty (Atom)