to nie jest wiersz

o tym że nie wolno

nam rozmawiać – wiersz

o tym że nie ma podziału

ma głupią cipę i ptaka – wiersz

za który płacą gazety (to nie jest ten)

ani taki co nawołuje do powstania

(skojarzenie z powyżej wystąpionym

ptakiem jest zupełnie przypadkowe

jak wiersz)?

to nie jest spowiedź choć nosi

jej znamiona i jego słowa i twoje

skojarzenia mogłyby na to wskazywać

nie wierz/ nie wiesz to nie jest wiersz

obiecujący poprawę

kajający się z powodu win

spirytus sanctus wiersz

daj mi chwilę

niechże pomyślę

o czym to....

oczym to ja ci miała. człowieku...

Nieparyż

powietrze jest suche ani jedna kropla

nie spadła podczas tego wielkiego płaczu

elektryczność przebiega w tę i drugą stronę

po drucie którego nie ma
na trasie ziemia-niebo– Nieparyż

most na Sekwanie i wieża /la tour Eiffel/

i wszystko to da się znieść elegancko

w bucikach zapinanych na guzik

nocą neony i czerwony wiatraczek

w rękach jakiegoś turysty zda się

kręcić jak opętany to cieszy sprawia

że naprawdę chce się podróżować

do tego jakże niedeszczowego miasta

które przygarnia wszystkich ciekawskich

i takich co akurat dziś zupełnie przypadkowo

zgubili tu drogę  która jak wszystkie

wiodła do Rzymu

a tu tylko Nieparyż – dym i suche światła

bez łzy z niewidoczną rzeką z mostami

dzisiaj skutymi lodem obłożonymi śniegiem

żeby powstrzymać nazbyt prędki język

z nalotem nazbyt prostej szczerości

otaczający się chłodem i oddychający

z  trudem miejscem z którego nie ma dokąd
pójść

list z butelki

Janurzowi z podziękowaniem za frazę otwierającą

świat to wielkie cierpiące zwierzę – i ty to wiesz

powiedziałeś mi w jakimś mglistym mieście

pod poznaniem choć nigdy tam się nie spotkaliśmy

wtedy uwierzyłam – dziś rzeczywiście wiem

że ten cały świat musi pomieścić nasz  e wszystkie

światy wady i zalety głupie kroki naszych podmiotów „De”-

lirycznej klasy która już nawet nie krwawi bo się wstydzi

i płacze tylko w teatrze wśród marzeń o tym że reżyser

urządzi scenę finałową tak że nie zginie żaden bohater

jest kolejny styczeń bohaterów jak na lekarstwo – świat

oddycha niczym smutny wieloryb wyrzucony na brzeg

można go dotknąć przytulić policzek do jego szorstkiego

umierającego boku. brak sił i ochoty

by zepchnąć tego wielkiego ssaka w „może” bo  teraz już wiadomo

słowa padły zostały odkryte i już nic nie wolno z nimi zrobić

słowa są ważkie i żaden brak grawitacji nie cofnie

ani wiersza co się był wysypał z okna ani z ust gołębia

z rozmazaną wiadomością

ani tej wiadomości co ją zapisuję tobie a która

 ani dla mnie ani dla świata ani dla ciebie

 nie jest

rewers

mogłabym zrobić wiersze ze stu tysięcy

rekwizytów z moich półek i szaf z życiowych

porażek i wzlotów i poranków kiedy opieram się

mordą o sedes w nadziei że mnie popłucze

to nieistotne bo każdy wiersz teraz

byłby o tobie a co mogłabym o tym powiedzieć

po raz kolejny i bez użycia babskiej miękkości

fontanny łez i kaskady hormonów setek pytań

niepewności

mogłabym nie mówić o tobie wcale poddać

wszystkie bastiony na których stoję jak wiedźma

co się opiera logicznym argumentom słowu

bożemu i bezbożnym życzeniom i prośbom

/nawet dwieście armat wycelowanych

w moją niezamykającą się buzię nie czyni ciszy

po burzy/

mogłabym też spróbować napisać wiersz o niczym

ale jak użyć nietzschego jeśli zostało po nim

parę kostek jakaś nudna filozofia i niemcy

co nie chcieli wandy

i jest jak jest

jest wiersz i nie ma wiersza jesteś ty

i cię nie ma i ten wiersz jest o tym

o czym byłby nawet gdyby nie był

o tobie