Pan Żołędziak

Zegoty 29.01.15

bez planu

w sobotę niespodziewanie

piłam z kumplem

w niedzielę nosiłam
drewno na kaca

w poniedziałek  wylądowałam

w szpitalu u siostry

która wkrótce potem umarła

jutro idę na randkę

i nie chcę wracać

roboty kuchenne

nie trzeba płakać

trzeba sypać mąkę

nie trzeba płakać

trzeba lać wodę

nie trzeba płakać

trzeba zagniatać ciasto

nie trzeba płakać

trzeba

trochę posłodzić trochę dosolić

nie trzeba płakać

trzeba piec chleb

a nie trzeba zagniatać ciasta

możliwe

że dwie na trzy osoby

zarzucą mi niejasność

cztery inne

z tych trzech

nie zgodzą się

ze sobą

(ale też nie ze mną)

jakim językiem

mamy mówić do siebie

migowym morse’a jeża

i w jakich jeszcze kontekstach przyjdzie

nam się

porozumiewać

za chwilę

za chwilę to znów się skończy

zapomni jak samolot zmazujący

budynki z krajobrazu albo

rozsypane kredki

za chwilę znów ktoś umrze

ktoś- powiemy – wielki

ktoś rozpierniczy jakąś małą

cząstkę świata (czyjegoś)

ziemia wybrzusza się i zagniata

jak matka zaczyniająca

ciasto na chleb

powszedni

ciało wyrasta w czas

i antybiotyk z pajęczej sieci

goi rany znów powstają

głupiutkie opowieści

nie problem w żadnych

tam pozach religiach

problem w tym

że się wciąż jednoczymy

a nadal obcy

jesteśmy

nareszcie zima

nareszcie zima spadł śnieg i całe mnóstwo

lodowych igieł przyszpila ptaki do śladów

spadł śnieg i mróz szczypie boleśnie

zajęcze wargi zajęcze uszy zajęcze łapki

na śniegu gwiazdy rozrysowane

przez samochody białe koronki

cierniowe na krzakach głodu w ogrodzie

i małe tęcze w lusterkach okien

pod dłonią zimne zimne poręcze

cisza

dlaczego chcę tyle powiedzieć że niemal pęknę

a kiedy usiłuje przemówić z mojego języka

schodzi jedynie cienka śliny nitka i  coś na kształt

cieniutkiego pisku

tłukę głową o ścianę niech pęknie jak orzech

wszystko jedno która okaże się słabsza

niech mnie albo wypuści albo się otworzy

to co sedymentuje w zakurzonych warstwach

kory

martwi mnie niemoc słowa cisza rozstrojona

która mnie nie otula a tylko rozbija

atom po atomie panoszy w neuronach

martwi mnie ta bezsilność i strach przed mówieniem

co niszczy żywą wciąż tkankę

kończy rozumienie

tragarz duchów

noc w pełni noc kiedy budzą się stwory

z kilku poprzednich dni i szarpią cię ostrym

snem – po co tu jesteś tak nieuśpiona weź się

zastanów jaka jest rola twoja dziewczynko

co przy cmentarzu masz dom – tragarz duchów

to nie istota to okoliczności co nie pozwalają

ci zasnąć kiedy cień jest w pokoju zaczyna kwilić

bardziej samotny niż ty i nieutulony

w żalu  tej nocy lecz ty się nie bój bo nic się nie stanie

weź cień za łapę i go zaprowadź pomiędzy drzewa

pomiędzy jasne kopczyki ziemi i wyszczerbione

kamienie czasu pomiędzy płatki zetlałych kwiatów

tam go pochowaj niech wróci do ziemi da się utulić

pomiędzy swymi