cisza

dlaczego chcę tyle powiedzieć że niemal pęknę

a kiedy usiłuje przemówić z mojego języka

schodzi jedynie cienka śliny nitka i  coś na kształt

cieniutkiego pisku

tłukę głową o ścianę niech pęknie jak orzech

wszystko jedno która okaże się słabsza

niech mnie albo wypuści albo się otworzy

to co sedymentuje w zakurzonych warstwach

kory

martwi mnie niemoc słowa cisza rozstrojona

która mnie nie otula a tylko rozbija

atom po atomie panoszy w neuronach

martwi mnie ta bezsilność i strach przed mówieniem

co niszczy żywą wciąż tkankę

kończy rozumienie