drewno

drewno jest lekkie i pływa po wodzie gdybym to ja

położyła się na plecach jak ten wyszlifowany kawałek

żywego kiedyś pnia złączonego korzeniami z czasem

i opowieścią – czy popłynęłabym tak samo?

moje opowieści są milczące ciężkie są moje ręce

drewno mojego ciała niedostatecznie nasiąkło jeszcze

wodą by popłynąć wodą by wybyć wodą żywą słoną

drewno mojego języka  milczy jest sztywne włókniste

niosą mnie przez pola przez łąki pod zimnym niebem

niosą mnie korzeniami do przodu słyszę jak śpiewają

kamienne skowronki słyszę świst kiedy spadają

pac pac na ziemię jak ołowiane krople wody

pajacyki

moim przyjaciołom

zdarza się tak że jakieś niesforne dziecko

dajmy na to los ułamie ci nóżkę po prostu igrając

igrce zabawa żonglowanie piłką na nosie – to się zdarza

i zdarza się że i nóżka i rączka pójdzie i wtedy

ładny gips

to nie złośliwość martwych ani żywych przedmiotów

naszych rozważań to taka nazwijmy to – dezorientacja

programu sterującego naszym sercem umysłem krokami

kiedyś spotkamy się wszyscy pukając do nieba bram

w jednym kotle ugotowani usmażeni na befsztyk jak cielątka

siwe wołki pośród pieśni bachantek kwietnych girland

prowadzone na lekcję jeszcze antycznej tragedii

pogodzenie

to już inny stół inne krzesło

dom – jak to się stało

że nie pamiętam już twojego adresu

wreszcie

nie boimy się milczeć i teraz milczymy

naprawdę – ta cisza taka zgodna

kiedyś

doprowadzi mnie do szału

któregoś dnia

któregoś dnia umarliśmy

jedno po drugim w mojej krwi

już od samego początku był czynnik

sprawczy

od tamtej pory śnisz mi się

przepleciony przez siatkę naczyń

zdarzeń forsujący pomost połączenia

chowający twarz w ściany

tak jak wtedy kiedy nagle okno

okazało się drzwiami