musiałam pogodzić się
z tym palącym uczuciem
przegranej
nie da się w nieskończoność
stawać hardo przed zamkniętymi
drzwiami losu
nie da się podnosić w nieskończoność
zaciśniętej pięści
nastawiać twarzy
na zmienną pogodę
i to nie znaczy
że nie mam już sił czy łez
właśnie teraz
pozwalam im płynąć swobodnie
niebo padło plackiem na bajkalskie wody
schnie teraz trawione pośród bydła owiec
i można by posądzić że wykwitł na górze
podniesiony z ziemi słoneczny po-krowiec
lubię dachy
ponad ulice
to właśnie na nie patrzę
oparta stopą
o ziemię
to właśnie je proszę
o zmiłowanie
nie Ciebie
przed kwaśnym deszczem
przed żarem
modłów lub pod ich ochronę
nieście mnie strzeżcie
okryjcie jak kloszem
dachy
ziemi korono
niektóre rzeczy bierzemy sobie
do serca
innym skąpimy miejsca
w naszej głowie
co tak naprawdę sprawia
że wybieramy
to tę to inną
drogę
wszystkie te chwile
w których
ktoś posłużył się
czyimś ciałem czyimś mózgiem
nazwał to przyjaźnią
czasem miłością
(nie wiem co nazwałby walką)
to była walka
na śmierć i życie ze sobą
z uczciwością świata
i tym
żeby kochać pomimo i nadal
znajdź mi jakieś zajęcie tam
a pojadę z tobą na koniec świata
rzekł któregoś razu i rozłożył palce jak wachlarz
skrzydła mam pociemniałe od oczekiwania
na wodę i na powietrze na tłuste lata
pełne ciężkiej strawy
strach
strach cię nie poprowadzi - słowo pasterza renów
stało się ciałem
czasem spada na nas kropla
zawodu
podchodzimy wtedy ostrożnie
do krzesła stołu do jakiegokolwiek
przedmiotu
dotykamy lekko
jakby miało się rozlecieć
rozpaść
na pojedyncze drzazgi
ale nic się nie dzieje
krzesło trwa nieporuszone
stół jest nadal płaski
świat nie drgnął
ani na jotę
