czytanie

( dla S.)

tomik poezji który trzymam w dłoniach

jest tak spracowany pod ludzką ręką że aż

boję się przyprawiać go o rogi

dziurawić ostrym końcem  ołówka

gmerać w jego opowieściach

z czasem zaczęłam zamieniać się

w prosektora z wnikliwością drążącego ciało

któremu należy się już wieczny spokój

i szacunek ciszy

dlatego nie opowiadam co widziałam

nie rozmawiam nawet z najbliższymi przyjaciółmi

którzy ze współczuciem zapełniają półki

mojego niepokoju

nocami czuję jak żyje we mnie

pasożyt który w chwili nieuwagi

przedarł się do mózgu czuję jak wrasta

wytwarza połączenia z siecią

neuronów – nawiedzają mnie sny

na jawie pięknej i straszniejszej

niż rzeczywistość

grudzień

nie oczekuję że zostaniesz

nikt nie zostaje

na zawsze-  zostają tylko Ci

którzy zwątpili

którzy są głodni

którzy są bezdomni

którym jest chłodno

którym spóźnił się autobus

lub oni

się spóźnili

lubię ich wszystkich

a także tych którzy się nie poddali

mojemu smutkowi
dachowi stołowi

samotności

nie oczekuję

że zostaniesz to nawet dla Ciebie

jest nieoczekiwane

nie czekam na pociąg

autobus dorożkę nawet na list

nie czekam- to mnie

czeka

nieuchronna nieznajomość

kiedy opuszczasz moje krzesło

oparcie łóżko szafę

tak irytująco skrzypią

jakby wątpiły

jakby były głodne

jakby były bez domu

jakby zdjął je chłód

jakby się spóźniły

na autobus lub on

się spóźnił na zawsze

zdrada stanu

wczoraj oskarżyłeś moje uda

o niewierność to zabawne

bo mogłabym tak samo

zarzucić ci

zdradę

tajemnic

naszego małego dramatu

w naszym maleńkim kraiku

pokoiku na stoliku

zarzucić ci na szyję

i udać że o niczym nie wiem

że się nie znalazłam

w tamtym miejscu

gdzie jeszcze cierpły

ochy achy

i później jeszcze

mogłabym się nie zabrać stamtąd

nie wziąć ze sobą kolan i łokci

nie zabrać ramion

mogłam zostawić ci szyję

głowę ale mi się potoczyła

kulą w  płot

proszę się nie wierszyć w zapchanym pociągu

nie piszę w pociągu bo pociąg

to miejsce do czytania a ja nie chcę

żeby czytano mnie przez ramię – nie jestem

poetą boję się słów które robią się

nieobliczalne właśnie teraz

kiedy potrzebuję przynajmniej szczątkowej

stabilizacji – pociąg to miejsce

ruchome pytasz grzecznie – czy pani siedzi

na moim miejscu a oczyma

wyobraźni urywasz jej głowę i ciskasz

pod ławkę tam gdzie i tak nie ma miejsca

na twoje nogi

no więc z tą głową pod ławką

nogami zaplecionymi wokół głowy

cudzym tomikiem poezji na kolanach

słowem nieobliczalnego

poety wygrywającego z monografią

ludów tunguskich z całym tym

pierdolnikiem wyobrażam sobie

jak bardzo nie jestem poetą

Kotek który ma zamiar wygrać 500 galonów wody w konkursie

Żegoty 05.12.13 fl

wietrzyk się wzmaga

Żegoty 05.12.13 mazak

poeta

 wierszyk pisany okazjonalnie na konkurs, którego formułą miała być inspira tymi wierszami. konkurs do skutku nie doszedł, ja też, wierszyk się ostał

psychonerwus  psychopata czy szarlatan

graf co manią swą wymiata z kątów kurz

co się zwidzieć nie chce ani rusz go za szal

chyba żeby na bal w balonie albo innym

hindenburga cyrku latającym z baronem

pełnym fraków z olejem oraz róż od wiatru

zaczerwienionych tam to tak

wiersz na wspak i w szerz koniuszkiem

pióra albo kijem sam ubije ukręci

na krem mu łeb i na łeb na szyję zamota

by ze schodów potem spuścić

parę w gwizdek kiedy maliznę

albo niepierwszyznę uczuje zamiast bigosu

co się miał gotować do skoku tydzień

a za cieniem jak za wierszem rządkiem

zwodnice panny hoże omdlewając w łożysko

wersów się kładąc tonąc dniami całymi

i pełną piersią we łzach i łyżce wody

pod kilem ciągnąc włosy plącząc się

między słowa w zeznaniach podatkowych

sztuczną rzęsą trzepiąc w zastaw ślepiąc

za sztuczką kusą z dna kielicha lilije

a tu nic a tu tylko powidok cień  powietrza

w kształcie statku nieustatkowanego

przemierza długość nogawki mierzy

wzrokiem wzorek na brzegu na klapie mapy

co się pod spodnie rozpościera jak kartka

biała i gładka cycasta na pointach sunąca

i w lot na półwysep arabeski wyczynia

gdzie się poezję w próżne przelewa naczynia