meteoryt

powoli zbliża się czas pożegnań kolejna godzina

może okazać się tą ostatnią więc już teraz

się przytulmy do siebie podajmy ciepła łapkę

i oszczędźmy sobie elementu zaskoczenia

czas odrzucić bujanie

 w gwiazdach zwłaszcza kiedy Droga Mleczna

pyli i każda drobinka jak bolesna igła

ze szkła wciska się pod powieki – idzie czas

odwrotów rejterad lub tylko po prostu

najprawdziwszych pożegnań od których kręci się

łza w oku i w głowie że już nas nie będzie

gdybym mogła zachowałabym na zawsze ciebie

w zwiniętej dłoni trzymałabym kurczowo

podczas podróży  jak amulet i oglądając wczesny świt

na Wenus albo słoneczne popołudnie

Merkurego po prostu miała

niosłabym cię naprzeciw wszechświatowi

jak ziarno piękna i pewnie gdzieś po drodze

cię posiała

piosenka o globalnym ociepleniu

w powietrzu wciąż musi się coś dziać - twoja głowa

przestrzelona tym powietrzem działa prawie równo

choć nierówno masz pod sufitem ja też mam krzywiznę

dachu i uśmiechu – ty się ze mnie śmiejesz kiedy w pokoju

na zupełnym skraju świata i wytrzymałości

nie macham rękami nie wycieram knajpianego stołu

łokciem i nie znam też żadnego z wielkich

w moim powietrzu jest cisza wojna dzieje się w głowie

i w organie miękkim który nieustannie toczy

krew i pertraktacje próbuje niemiłosiernej polityki

wadzi się z ustami i odważa na najdziksze wyprawy

kładąc na szalkach i pióro i węgiel

wraz z wiosną rzeczy topnieją i  spływają po korze

bardzo pilnie budujemy granice żeby zaraz potem

tłuc w nie puszkami czaszek i podbijać oczy

brakiem snu brakiem słów brakiem w ogóle

czegokolwiek

jest wiosna świat zamiera choć miał się rozruszać

w trakcji neuronów pojawia się sygnał ostrzegawczy

który jak najtęższy szpieg wychwytuje serce i skwapliwie

chowa wszelkie kody szyfruje zamiary uzbraja się

w niecierpliwość i krewką naturę

mój drogi ale kiedyś pękną  szańce rozsypią się tamy

i już nikt z nas nie będzie musiał nigdzie odchodzić

piosenka o ufności

czasem się spotykają zupełnie nieznani

sobie nikomu nawet na ulicy

policjantom wychodzą na przeciw

sobie w siebie dzięki grawitacji

uderzają

mężczyzna boi się ujawnić twarzy

nie podaje adresu jakby naprawdę wierzył

że ona za nim pójdzie

dokądkolwiek – takie przywiązanie

do schematu

a ona tylko patrzy – widzi ale nie jest

zobaczona. potrzebuje o wiele więcej

wolności niż mężczyzna chociaż jej środek

jest miękki jak gałganek

i tak samo łatwo może być

zniszczony

mężczyzna zaprzecza – wszystkie gesty

zwracają się to w jedną to w drugą

stronę serca – lewa prawa komora przedsionek

piekła /własnego piekła/ - ona widzi

i mogłaby

pomóc podnieść te ciężkie powieki

otworzyć drzwi dotknąć go lekko najmniejszym

z palców ale jest zbyt delikatna

jak pajęcze sieci

Biskupiec - Fara

wrzesień 2013

ostry przypadek wyrostka (czyli niezbędna operacja szydełkiem)

zaczepić dałam się  i się sprułam

nagle skróciły mi się rękawy

i teraz zimno – teraz trzeba by

szukać jakiegoś psa by się przytulić

bo psy mają ciepłe i gryzą rzadziej

niż ludzki język – znajdę więc psa

i poprowadzę na żółtej smyczy

gdy wyjdę z siebie prowadząc psa

nie odzywając się do nikogo

z nikim nie mówiąc nawet o wierszach

i nawet wierszem nie mówiąc że

bardzo żałuję że mam rękawy

zbyt krótkie język trochę przydługi

aż mi się plącze

gdzieś pod stopami  

podróż przez park

już niby słońce na drzewach

rozwijają się plastikowe torebki – koty

pogryzione przez marcową miłość

drą się jak opętane – już wiosna

guzik twojej marynarki

jest naszą kierownicą sterem

za który chwytamy kiedy tylko

przebiegnie nam drogę kominiarz

na szczęście

uwikłani w parkowe fortele

plączemy się w zeznaniach – krzyżówki

jak zwykle gonią za chlebem

bez względu na porę (nie znamy dnia

ani godziny)

to ja to ty zbliżamy się do siebie

z przeciwnych końców zaczynając

tę wiosenną ścieżkę i już  już

ma dojść do kolizji kiedy nagle ta ruda

wiewiórka  naprawdę w ostatniej chwili

przestawia zwrotnicę

dziura w murze

ten świat został po tamtej stronie muru

ten świat i tamta strona komunikują się

przez wielką dziurę w murze w mojej głowie

każdego ranka przelatują przez nią pośmieciuszki

i jeden skowronek ranny jak skowronek

co to za debilizm mieć dziurę w głowie pustą klatkę

po kanarku zeberce czy droździe śpiewaku

a ty nawet nie umiesz odróżnić bociana

od dzięcioła a kielnia dla ciebie to symbol

wolnego mularstwa na nic taki pierdolnik

świat rozpadł się na połowy jedna jest za murem

zagląda przez dziurę mówiąc cześć z tej strony

przepychając co większe ptaki na przykład kury

które jako nieloty nie sforsują go górą

a ty śpisz jak zabity podczas gdy ja się przyglądam

światu z tamtej strony zapuszczając żurawia

przez dziurę w murze którą ktoś tu zawsze zostawia

dla  marcowych zajęcy dla niebieskich ptaków

rekiny, ukwiały

mam na parapecie takie mini akwarium

z wierzchu jest maleńkie lecz gdy zanurzysz głowę

albo rękę to jest naprawdę morze możliwości

możesz trafić na przykład w małego rekina

co ci odgryzie palec a później przeprosi

za straty w materii wyrządzone szkody

albo nawet za boga i wieki historii

czasem przesuniesz dłonią po wraku galeonu

jeszcze czasem zabłyszczy a czasem z armaty

da ostatni salut uważaj na oko

żeby się szkłem nie wbiło pod powierzchnię wody

są też śliskie mureny ciemne wiotkie piękności

co mają swoje oko gdzieś na tyłach głowy

i żyją na dnie kłamstwa które ktoś ci opowie

albo i nie opowie milcząc przez szybę akwarium

na samym skraju rafy gdzie toną rozgwiazdy

jest niewielki ukwiał nic nadzwyczajnego

tam się nie zapuszczaj tam jest tylko ciemność

i coś ci pęknie sercu zanim to zobaczysz

wiersz o wiośnie

podobno jest wiosna na moim balkonie

siadają mazurki i jakieś tam polonezy

parkują pod oknem zasypując noce

hiphopowym bitem taki 3bit dla serca

jest wiosna podobno a ja wciąż uparcie

patrzę w podłogę i chciałabym się pozbyć

tej garści okruchów z mojego pokoju i boję się

bo już wszystko choć niejasne zdaje się

jest wyjaśnione – już wiem

że moi państwo i twoi państwo to fantomy

nas samych jakieś straszne wymysły

potłuczonego do nieprzytomności

serca które tak naprawdę choruje na mózg

mógłbyś być

moim ojcem kochankiem przyjacielem

kimkolwiek mógłbyś a ja nadal bym się bała

mówić o tym co mnie dręczy bałabym się

pisać o tym że podobno jest wiosna

w twoich suwałkach twoim poznaniu

wrocławiu czy w innej

bydgoszczy

boję się okruchów historii strzępów z gazet

że ktoś mógłby ty mógłbyś dotknąć wytknąć

palcem albo nawet powiedzieć że marzysz

żeby ktoś przyszedł i mnie wziął zabrał

w ramiona bo wtedy wreszcie będzie mogła przyjść

wiosna

a ja wciąż patrzę na swoją podłogę i łeb mnie boli

to uporczywe punktowe tętnienie któremu jakiś

podobno lekarz oznajmił że nawet konie mają lepiej

bo je obojętnie o jakiej porze można dobić

ukwiał

Żegoty 02.03.14