kredka ołówkowa.2009 (v.2)
bij robala!
3 tygodnie temu
burłaczenie
na grubych nabrzmiałych linach
drobne figurki próbują odciągnąć brzeg
od statku z nim spiętego
to nie jest swoboda
rzeka nie dopuści do zmian kierunku
póki nie dotrze do morza
niepoznaka
kiedy wygładzamy twarze i narzuty na łóżku
kiedy kłąb wymiętoszonych ubrań wpychamy do szafy
oddajemy się w opiekę jedynemu bóstwu
które to ubóstwia – wielka niepoznaka
ona jedyna wspaniała matka trąb i oferm
i głupich wiejskich głupków potrafi zasłonić
zasłoną dziurę w ścianie poduszką dziurkę w łóżku
lub na gościnnej kanapie zrobioną papierosem
ja wzywam ją codziennie kiedy idę do pracy
kiedy rozmawiam z tobą kiedy mnie o coś pytasz
a gdy ktoś puka do drzwi z roztargnionym nienackiem
składam prędko ofiarę i wciskam pod kanapkę
i kiedy gość się zagości a rozmówca uśmiecha
czujemy w nieznacznych gestach i lekkich oczu przygleniach
że ja i ty i on także wszyscy składamy ofiary
dla niepoznaki
wiersz
proszę państwa
chciałabym
napisać wiersz
o jednej jedynej rzeczy
której nie umiem wyrazić
oto tytuł – o miłości
oto wers
wers
(może nieco dłuższy)
dłuższy wers
użyć też chcę
metafory
więc niech będzie wiersz
metaforą miłości
próbuję porównań
- do czego przyrównać
lub czym zważyć
temat
napiszę – jak ja
- jak płomień świecy
- jak klatka schodowa
- jak czerwona podłoga w moim pokoju
i zielone drzwi
(pojawia się symbol)
spróbuję jeszcze fonetycznie
- z ością z miłkiem zmyłką
sama nie mam pewności
to taki trudny temat
to taki brudny wiersz
jak się mieszka w puszce sardynek
kiedy się mieszka w puszce sardynek to wiadomo
człowiek musi być mały malutki i układny
lepiej żeby był chudy tam gdzie inni mają więcej
a tam gdzie inni mniej – grubszawy bo wtedy lepiej
się umościć i można łatwiej zamykać wieczko
i nic sobie nie przytrzasnąć
jak się mieszka w puszce sardynek
jest ciaaasno
jest caaaasno
kiedy się mieszka w puszce sardynek to lepiej
w oleju niż s tomatom bo śliździej i gładziej
a w tomacie babra się i pełno jest nasion
i tych pomidorowych kawałków jak błazen
siedzi się z nosem czerwonym i resztą
sardynki
też w sosie
jak się mieszka w puszce sardynek
ciśnieeee się
ciśnieeeesię
na usta
że jest strasznie blaszano dookoła i piętrowe potyczki
sardynki z góry i z dołu przeszkadzają spać
a zwłaszcza kiedy się jest
sardynką samotną
to te odgłosy dwóch wypasionych sardynek sąsiednich
nazbyt otwartych aż do zepsucia nie dają
naprawdę nie dają nam wstać
jesienne śródpole
wyły za mną łopiany
córko dziada czy byś mogła
wstać i zagadać
albo zmilczeć
zaszumiały osty
siostro
gdybyś kolczyk zagubiła mogłabyś
nie krzyczeć
zwisły kukliki
jesiennie zwisły i zawinęły płatki
ach już nie jesteś gładka
matko
zrumieniły się głogi róże
pękato
z cynobrem poranka
zachodu pałatką
aż jastrząb w jarzębinowy gąszcz
zanurkował by kurę
upolować
córko
siostro
i
matko
*
song o ziemi
na kruchej łupinie co składa się z płyt
uznanych od lat coś miliarda
bitlesów zsyłając do czarta
zadzierzgnął się chłodno nasz świt
pod kruchą łupiną co w singli wrze dźwięk
rozrywa longplejów magmowy
szmer zgrzyt granitowej osnowy
wykrada się w szkła pustki dźwięk
rozgrzewa nas piekło gdy magmą się ćmi
gatunek to popchnie to zmami
spółkować z wulkanem – czy to nam się śni?
a ziemia krąg kreśląc wyzywa nas - wy
i tak co gorzeje pod wami
nie z waszej lecz w mojej wrze krwi
?
i należałoby tak
żeby trudna sztuka życia
była kompatybilna ze sztuką
przetwarzania
i tak bierzemy epizod
uczucie
kawałek historii skrawek
twoich ran
i korzystając ze sztuczek języka
robimy z tego wiersz
ach
jakkolwiek dotyka
twój ból
ciebie i bliskich
a nawet obcych ludzi co usłyszeli
to masz pojęcie jak daleko
można zabrnąć
w przeświadczenie
kaprys
jest bo musi być
szczery
jego bolesność
polega na tym
że jest
krótkotrwały
ale jaka moc
tkwi w kaprysie
na tak małej przestrzeni czasu
zmieścić pragnienie
tęsknotę potrzebę
zachwyt
nieuchronny morderca
nudy
bezruchu
nieukojony
kaprys
spotkanie na brzegu
ma rybe
mała z pełnymi ustami mówi do mnie
marybe mary be
skanduje uparcie kiedy patrzę
na nią z oczami jak guziki
ech mała zabierz
ode mnie ten dźwięk
ten głos i wrażenie kolejnego
nie po ro zu mie nia
a ona za mną
po brzegu
z buzią wypchaną
tym niewyraźnym
językiem
- ma rybę
odwracam się
teraz ja jestem
małą
w dłoni trzymam zimne śliskie ciałko
ale żywe
mam rybę
żywioł sztuki
spotkałam go pod szklanymi drzwiami
muzeum – jedynego w tym miasteczku
(w muzeum wystawiano tego dnia krakowską
po 20
i małe apetycznie różowe zwitki nowoczesnej)
- arcydzieła wędliniarstwa
jesteś zainteresowana wystawą?
trącił mnie łobuzersko w ramię i wiedziałam
że pójdziemy razem w ten wichrzycielski wieczór
tango
to na kolację – odpowiedziałam z głupia frant
bo co można odpowiedzieć kiedy się zna
zakończenie historii jeszcze przed pytaniem
i tak nam zakurzyło się w głowach że tego wieczoru
wszystkie ceny wydały się sztuczne
i było obojętne na czym
opieramy tę sztukę
spisywaliśmy słowa na kartkach i lepiliśmy
na ścianie według własnych upodobań
kochaj się ze mną wierszu – powiedział poważnie
i słowa
zatarły się od tego miejsca
***
co robi z nas
niezwykłych
zwykłe ludzkie spojrzenie
jego uważność
i słowo
które może być tak samo
kamieniem
jak jaskółką
niezwykłość odkrywa w nas
ufność
otwierają się przestrzenie
większe niż nam się wydawało
bezbrzeżne
i towarzyszy temu strach
bo to co budzi się
jest
niebezpieczne
***
czasami trzeba dać się zwiać
w pustą kartkę
dać się zgubić
zostawić
usiąść kiedy wszyscy idą
schować głowę pod kamień
języka
i trzeba też wytrwać
przechodzące obok
niezrozumienia
przepaść
bez wyrazu
skargi
dać się
pozamykać
Subskrybuj:
Posty (Atom)