posłaniec

pewnego dnia w ogrodzie

usiadł dudek

i rozkładając pióra obracał się

wypatrując mojego wzroku

oko dudka

szkliste ciemne jak leśna studnia

jak chłodna piwnica lub wnętrze

gotyku

z iskrą na dnie

przejść przez to oko

- iskra powiększa się rośnie

najpierw jest plamką światła

na ścieżce później oknem

ogniskiem sercem

gwiazdy

poczuć w tej wędrówce

smak korzeni

grudki ziemi pod stopami Ewy

i Adama poznać

korytarze kreta

przejść przez oko – znaleźć się

po tamtej stronie

dokładnie w tym samym

miejscu

gdzie teraz

pamiątka z wakacji

widzę człowieka który pozuje

na tle krajobrazu

podpisuje to potem

ja w jasnym widoku gór

morza niebios  zagadek historii

za nim

zanim oko migawka czy pędzel

nie utrwalą

ta chwila żałosna w tle
 tli się krajobraz i żyje

swoim własnym życiem

jest bo jest i nic ci do tego ciało

zwieszone na krawędzi

rozpaczy

na pniu

sprzedane zachodowi

wschodowi słońca  nawiasom

architekturze

skały

byłem tu – tu byłem

pisze się na odwrocie

podróży

wznosząc toasty oprawiając ranki

w ramy

jatuteraz – na zawsze twój

wpisany

w obraz tego raju

którym się sam

opasałem

nieśmiertelność

przetrwasz

składasz internetowi  ofiarę

ze swojego czasu

czas płynie

jak krew

skapuje na rytualny kamień

i oto jesteś tym kamieniem

prawa ręka wskazujący palec

zastyga w próbie kliknięcia

lubię to – wszystko staje

czas kapie ci na szyję

spływa po plecach

do stóp

u stóp rzeka

podłogi która dąży

do drzwi

przelewa się przez progi

i kaskadami schodzi

wprost w piach

nie pójdziesz ty do piachu

przyrośnięty do omszałego biurka

przykuty wzrokiem do ekranu

z ostatnim kawałkiem wątroby

cichutkim szmerem płuc

Iławskie

  Prabuty 01.06.13

Kamieniec 01.06.13

Susz 01.06.13

Iława 01.06.13

dryf

rozsuwamy się skarbie każdego ranka

płyty tektoniczne są o milimetr dalej

od siebie była ładna z nas Pangea

ale się rozpadła więc jedziemy

ty w jedną ja w drugą

długą - zgrzyt kamiennych płyt

z ulubionymi kawałkami epitafiami

(patrz jak fantastycznie lecą i znikają za oknem)

jak dobrze że pod spodem jest płaszcz

można dzięki niemu podryfować

przez łóżko dalej do drzwi po schodach

przez kałuże zza okna wołać - cholera

rzuć mi klucze

rozsuwamy się skarbie każdej nocy

każde z nas śpi nosem w  tę samą ścianę

która jak równik bierze nas w swoje

opisanie – zgrzyt zgrzyt ścieramy krawędzie

żeby jak najmniej się poranić w trakcie mijania

za plecami niepostrzeżenie rosną garby

wynikłe z naparcia (zaparcia) na siebie

wrócę późno kiedy młoda ziemia

będzie rodzić pierwszy świt a magma

jarzyć z upiornym blaskiem

zaczerpnę jej do wiadra

i wleję do twojego ucha

Baszka

Żegoty 08.06.13

***

chciałabym wyjaśnić że to o nie jest wiersz

o moim ojcu bo gdyby był mówiłabym o nim

tata – mój tata nigdy nie umarł na raka

nigdy też nie powiedział – zabijcie mnie bo już

nie mogę – to nie jest wiersz o moim ojcu

siedziała wtedy koło niego tamta dziewczyna -  widziałam ją

jak płakała w samochodzie bo już nie mogła wytrzymać

dni podobnych do nocy i nocy kiedy trzeba

opuścić ciało – ja wtedy siedziałam przy moim tacie

i ja nigdy nie płaczę od chwili kiedy w domu pierwszy raz

powiedziano na mnie rycząca krowa

że niby taka wrażliwa

nie wiem co się stało z  tamtą dziewczyną w  samochodzie

jej przyjaciela który jej nie pocieszał bo może

jego tata nie ojciec też żył jeszcze i nigdy nie zmarł na raka

więc jak tak siedziałam koło taty łóżka myśląc o tamtej

dziewczynie jej przyjacielu jej ojcu – mój tata

metodycznie darł ten wiersz

pisanie

cywilizacje w mojej klawiaturze denerwują się

kiedy spuszczam wzrok a on cienkim strumykiem

wsiąka między klawisze

lud powstały z brudu

w mojej klawiaturze gromadzi się

na szczytach zigguratów i złorzecząc oraz groźnie

machając zaciśniętymi piąstkami stara się trafić

w szczelinę między a i s

inni -

najmuskularniejsi wojownicy przedsiębiorą

wyprawę która ma wspiąć się aż na enter

a głuptaki wciskają delete

grawitacja

woda jest przywiązana do księżyca

słońce trzyma sznur planet

ludzie trzymają się razem

jak wszystkie ciała posiadające

masę

wskazówki są przywiązane

do tarczy

pary małżeńskie

mają związane ręce

a my kochanie

czemu my się krępujemy

tatarak

ciepły maj

zielonkawy kolor twarzy mojego ojca

sadzawka płuc co prawda niezbyt głęboka

ale przecież można się utopić

także w łyżce wody

i ten cholerny brak ciszy

aparaty hałasują

zielone żaby zagospodarowują brzegi

swoich małych królestw

oko zarasta rzęsą

ani na chwilę nie spuszczamy z uszu

kołatania serca

raz dwa trzy

i przychodzi świt