Władco

niech ci się śni wygrana zwycięża– my

tu w znacznie rozleglejszej krainie cierpimy

na gniew i wstyd powiedziano nam że szechina

jest dziełem naszych wrogów nic bardziej mylnego

twoja pieczęć władco obecnie jest nam jedyną

możliwością prawdy mówiłeś nie wierzcie  prorokom

prorokiniom co głosić będą zmierzch wykluczać będą

według upodobania a później wezmą to
co im się marzy

przed takimi czasami władco mnie przestrzegałeś choć

błądziliśmy oboje  po nierównościach ksiąg po nieskończonej

możliwości rozwiązania

kreda

wiesz że kiedyś będziemy musieli się oddać

komuś innemu – zwrócić prawa do siebie

których nikt nie zapisał oddalić

sprzeciwy i patrząc prosto w serce odejść

jak się odchodzi od świata na ciemną stronę

księżyca jak się nasłuchuje głuchego kołatania

jak się pisze później niestworzone listy

w przestrzeń wysyłając S.O.S -dziś jeszcze jestem

zatrzymałam się na chwilę

 na tle ciemniejącego nieba zdaje mi się

że światło umiera - nasza gwiazda

powoli acz nieuchronnie się spala kiedyś

kiedyś wyschnie ocean możliwości małże

odcisną swoje ciała w skale zostawiając

po sobie linię zapisaną kredą chłodny krater

z którego wyparował rozgorączkowany meteor

zostawiając niedokończoną s

tratygrafię

wielkie sprawy małych kotów

wiersz

S.P.

jest jesień z drzew spadają listy

rzeczy do zrobienia zakupów tej całej reszty

która trzyma nas przy życiu /nudnym

bo nudnym/ mówisz mi

w życiu nie istnieją puenty ani dobre

ani te złe bo gdyby istniały nikt  z nas

nie pisałby wierszy a tak próbujemy

dopisać jakieś sensowne zakończenie

szukamy sensu który nam wyjaśni

cykl mniej lub bardziej udanych metafor

zabiegi literackie peryfrazy  parabole

takie pleonazmy jak głupie serce

które nas uwolni z układu wersów

przestanie strofować i liczyć akcenty da nam

rozgrzeszenie z sylabotonicznych dni

z mówienia do rymu innym ludziom

takim jak my

piszemy wiersz

bosą nogą głową w chmurach palcem

na wodzie niedokończonym gestem

jednym słowem piszemy sobie

 puentę

wszystko pęka

zaczęło się od flakonika perfum który upadł

na jakimś zadupiu w którym podobno spalono

ostatnią tu czarownicę w dodatku zupełnie

niesłusznie (podobno)– później poszło – talerzyk

przepołowiony pod wpływem ciepła słoik

z malinami miska z okruchami chleba szklanka

jak sama nazwa mówi krucha straciła całość

i my jakoś tak dziwnie na fotografii

na fotografii rysa biegnąca na ukos od ramy

do ramy dzieląca światy na mój i twój  potłuczone

kolana łokcie obolałe głowy bo przecież kasków

nie zakładamy

nie zakładamy też że to ma być całość

patrzymy w osobne lusterka oddzielne okna

w zupełnie innych domach – pękają

bańki mydlane i my też pękliśmy

kochanie

trening układu nagrody

zaczęłam rozwiązywać szarady

najgłupsza z nich to ja i ty

których nie ma więc po cóż zabijać

sobie ćwieka giąć mózg i kark

i sączyć tusz do krwi a krew wylewać

opryskliwie znacząc ściany

po pierwsze wyczyściłam pamięć

sprzętu służącego nam (których nie ma)

za komunikację bo nawet się nie znamy

zatemperowałam dwa ołówki

wetknę je w uszy za każdym razem

kiedy na dźwięk dzwonka podskoczy mi

serce i ciśnienie w gardle

rozmierzyłam układy kratek rozkład

zaczernionych pól i miejsce na wpisanie

hasła które odpowiednio rozwiązane

wygra nagrodę główną w postaci skruszonego

ciastka

tak samo

mój ojciec chodził w kapeluszu – taki był obowiązek

mężczyzny dziś młodzi mężczyźni są pełni szyku

noszą kapelusze staroświeckie marynarki z lamówką

moja matka gniotła chleb i nabożnie wkładała bochny

do pieca bo tak było trzeba i nie było wyboru trzeba było

coś jeść – dziś młoda kobieta zagniata ciasto chlebowe

i z nabożeństwem w swoim dizajnerskim domu zapieka
owija w białe płótno (jak dzieciątko)

dzieci się kiedyś puszczało samopas z umazanymi gębami

z garściami piasku pchanymi do buzi i z wierzbową witką

kiedy już słońce zaszło porządnie za horyzont a malec

nie wrócił do domu na czas – dziś witki się nie używa