pełnomocny

do ciebie nienazwanego się zwracam
nawet do nieuzasadnionego niczym - zbaw mnie
od posiadania własnego zdania od wysłuchiwania
zdań innych - zbaw mnie
od kultury popkultury kontrkultury
kulturkampfu od pogody słońca wiatru
deszczu i gradu i śniegu zbaw mnie
od miłości od jej braku od cudzej miłości
od rzeczy z nią związanych od związków
od nagrzanych trotuarów i zimnych fasad ścian
od nienarodzonych chcianych i niechcianych zbaw mnie
od wyrażania zdań słów nawet mimiki twarzy od aborcji
mnie zbaw od eutanazji od samobójstwa zabójstwa od cudzych
i moich fantazji i braku wyobraźni od ogona mnie zbaw od gałęzi
z której spadłam od upadku mnie zbaw i od miękkiego
lądowania od światła i ciemności od opatrzności
opaczności i zdarzeń losowych od szachrajstwa kołomyi sąsiadów
i domowników od napadów i morderstw złodziejstw śmierci zagłaskania
choroby i wiecznej młodości od sierści na nogach brwi
krzaczastych i na gładko depilacji debilacji od mody
od złego wyglądu braku gustu i wysublimowania
biustu obitego i wiecznego odchudzania nóg krzywych prostych
białych zębów polityki posłów zwierząt pociągowych
pociągu do zwierząt hazardu nałogów słów szeptań przekleństw
romantyki całej ortografii map zwodzonych mostów spalonych
strzałów na bramkę i ślepych naboi wojen niechęci chęci
interpunkcji pamięci i jej zaniku od łez moich i niemoich
od wszystkiego mnie zbaw jeśli się nie boisz

halo tu Ziemia

to łatwe sensowna odległość komunikacja

zachodząca bez udziału mimiki zapachu

błysku w oczach in vitro porozumiewania

kable rurki światłowody kanały elektro-

magnetyczne nade mną właśnie przelatuje stacja

kosmiczna spada jakaś gwiazda wybucha

czyjeś słońce a więc

postrasz mnie postrasz a ja się wystraszę

nawet mnie nie spotkasz nie dowiesz

czy na moim sercu też są plamy czy nie wybuchła

puszka mojej głowy – to nieszkodliwe

czynić z daleka co ci człowieku niemiłe

gatunki z obcych krajów z innej półkuli

mogą wymierać to nas nie boli – korzeń mandragory

liście koki żeń-szeń mogą implodować

w supernowe produkty w naszych sklepach

strasz mnie straż nocna nas przygarnie tu i tam

i teraz kiedy Pan Satelita Księżyc zapala latarnię

liczę nocne dźwięki myślę o kosmonautach

w ISS którzy właśnie teraz z myślą o mnie

nagiej leżącej pod gwiazdami przelatują zupełnie

bez komunikacji

raport z upału

ogród schnie ja się starzeję i starzeje się ja albo nie

ja było od początku stare i zupełnie nie przystawało

do dziewczęcych falbanek bucików z kwiatkiem

teraz też nie przystaje albo właśnie zaczyna pasować

pas pas coraz częściej ci szepczę bo krzyczenie we mnie

umiera jak mózg jak milimetry ciała galaktyki komórek

/Pani Apoptoza dba o swoje dzieci i o mnie i o ciebie/

rozmawiamy cholernie często rzadko

się widzimy – ty mówisz nie ma potrzeby ja

czuję zupełnie inaczej - chciałabym zachować

w szkiełku oka zainkludowany kamień ważki

z poprzedniej ery – ery erogennej - dziś

słońce operuje na niebie jak Wielki Chirurg

dokonuje lobotomii przecina spoidło równie wielkie odcina

spłachetki lądu które podczas gry „w noża”

a może raczej na noże wydzieraliśmy sobie

z gardeł z piersi jak krzyk i westchnienie

to jest raport z upału czas na niemyślenie albo właśnie

myślenie o wszystkim i niczym czas na zasychanie

w bezwładzie liofilizację zdarzeń zatrzymywanie

płatków godzin pomiędzy kartkami

wiersz o niczym

Janurzowi

właściwie to żadna mowa

ani wiązana ani wolna – ot garść

słów splecionych w warkoczyk – coś

czego można się w nocy chwycić

spokojny oddech dziecka żony

rzeczy bliskie i dobre – to ciepło

nigdy nie wyparuje z twojej dłoni

ale jest

coś przeciw czemu pleciemy te wianki

cuda ustawiamy na oknie gromnicę

bo nie od pioruna zapalają się serca

płoną oczy nie od burzy się toczy dreszcz

i z nieba głowy spada na ziemię

dziurawą jak kiepski horyzont

zderzeń

to nie czarna dziura ty wiesz i ja wiem – coś

przeciwko czemu wystawiamy swoje armie

spokojną sielskość ścian zagród płot

latarnię gwiazdy przewodniej i ciche szeptanie

Matko Boska Hodegetria módl się za nami

za nami niewdzięcznymi niewiernymi

uczulonymi na  cień - pod twoje wiersze

uciekamy się i choć nas dogoni

przejdzie mimo  obwącha dotknie nawet zostawi

ślad na policzku wypalony na oknie odcisk łapy

wiemy o tym

nie będziemy się bronić

Joanna

Żegoty 24.07.14

piaszczysta kołysanka

(dla R. i A.)

suchy dzień lata pszczołom trzeszczą skrzydełka

w szczątkowych oczkach bagien ostatnie utopce

z żalu topią się w łyżce wody – nawzajem

nawzajem moje ostatnie kochanie na zdrowie

niech ci się śnią noce dachy rozłożyste i gorący

asfalt niech ci się śni nieszczęście ty moje

ten upał stał się nie do zniesienia pieką mnie oczy

i nie mogę też znieść żałosnego zawodzenia ginących

jeden po drugim utopców trzasku muszych skrzydełek

miażdżonych pajęczym kokonem

nie mogę znieść tego dzień dobry dobranoc

pustyni zamkniętej w małym szklanym lejku

sypiącym godziny dni miesiące lata bez możliwości

odwrotu

dzieli nas pół planety piaszczyste wydmy

i nawet księżyc mamy nie ten sam inne myśli

wspomnienia wyrazy inny żal gniew- tylko nieszczęście

- moje ostatnie kochanie - nieszczęście jest

naszym wspólnym udziałem

***

przyniosłam sobie krzesło

służy mi do niczego i stół

który powinien być namiotem

cyrkowym statkiem który mnie zabierze

hen daleko za krawędź -

wiem i nie wiem

wy wszyscy którzy tu siedzicie

którzy patrzycie czujecie

widzicie stół i krzesło

i statek niby arkę

i nigdy się nie dowiecie

dlaczego właśnie teraz

płaczę

Mama

Żegoty czerwiec 2014

Ecce homo

Żegoty czerwiec 2014

skontrum

to nie jest wiersz o żadnych natchnionych

bliznach – to tylko wiersz o zwykłych śladach

po nieuważności – pierwsza – niosłam wodę

była gorąca – nie należy marzyć kiedy się niesie

wrzątek – wystarczy chwila nieuwagi i jest

pierwsza blizna – rower i jego pomylone

hamulce – powinny być pod wszystkim dobrze

znaną ręką a tymczasem nie – wizg pisk i trzask

a czasem nie są

trzecia blizna jest po posiadaniu

zwierzątek futerkowych które się nazywa

a które drapią gryzą mają kły i  pazury nie chcą

by je nazywać George całować pieścić tulić

wiele drobnych blizenek jest po chowie wsobnym

po niedyspozycjach skóry karnacji koloru

po niewłaściwych obietnicach i obietnicach

niedotrzymanych po tym kurwa jakże gładkim

świecie codziennie we mnie

przeszczepianym

skończyłam

pogryziona przez własnego kota – boże

święty weź mnie pomiń w reportażu życie

ech - posiej mnie (gdziekolwiek) jak

zboże i zbożne intencje  i manuskrypty

co nie płoną – dziwne – moje rany palą

ogniem żywym wzdłuż szramy po pazurze

ostrym zakażonym codziennością  wściekłym

zatrutym koniecznością pojedynczym

zbiegłam z tego drapania kaleczenia

pod górę wbijając zaciekle jakiś ząb

na podorędziu zdobyty strach trwogę

i pięść która ściska kurczowo

nie chcę nie mogę