ładna ta koniunkcja
pisze mi kumpel a ja
zastanawiam się kto do kogo
zbliżył się nielegalnie
kogo znowu diabli
nadali zamknęli
w paczki listy i posłali
do piekła czyli na ten sam
adres – a to tylko planety
dwa gazowe ciała które ważą więcej
niż cała skała naszej ziemi
niż skała twojego serca
i cóż nie wszystko
daje się zapomnieć
na przykład policzek
przyciśnięty do szorstkiej ręki
na przykład ziejąca dziura
w bucie – ślad po ostrym
grzebieniu skalnym a później
od mamy bura
rzeczywistość i to
nie wszystko choć
wszystko tonie
w strumieniu czasu
twoje dłonie palimpsest
nadpisywany każdego dnia
pulsami sodu
potasu
deszcz napada na ziemię
ziemia się odwraca i strona czynna
napada na bierną a potem zwrot
przez rufę piraci dokonują abordażu
wierni tępią niewiernych niewierni
jak to niewierni kompletnie niewierzą
w porozumienie nie idą ci którzy zwątpili
ani do urn ani nie dają się wpędzić do grobów
które kopią ci co później mieli w nie wpadać
wpadają na krótko na stronie zostawiają
to tu to tam garść plew co się dały nabrać
na kury którym zajrzał w oczy
nieludzki głód
tymczasem gdzieś w ostatnim już
amazońskim bezludziu
z gałęzi zwisa wąż boa
i się boi
czasami boję się
że nie napiszę już ani słowa
wtedy przychodzi do mnie
taka mała wróżka
i wrzuca mi zęby do szklanki
wróżko mówię co robisz
co robią te zęby
w mojej szklance
a ona mi na to
że to są sztuczne zęby
mądrości
rozrabiam suplement w szklance wody
robię burzę biję pianę
i to wszystko siup do otworu
który teoretycznie miał służyć
jako ustęp
pod paragrafem
ciało kobiety
nabiera głębszego
wyrazu – ciało mężczyzny
nabiera
wody w usta
mój boże
nieporozumienie
ciało kobiety
nabiera głębszego wyrazu
ciało mężczyzny
nabiera wody w usta
mój boże znowu kolejne
nieporozumienie
mój dom się sypie rozpada
nie ma nic wspólnego
z rozpadem rodziny to tylko
sypie się dom w świecie mojej głowy
i według standardów przecieka
na ścianach wykwitają w przypadkowych miejscach
plamy Rorschacha - pęka sufit
i są rysy tynk spada i bieli
to co pomalowane –
podłoga zachowuje ślady
farby. nie puszcza
Arkowi
mówisz odchodzisz ode mnie
we śnie i nikt nie wie
gdzie wędrujesz – boję się
że nie znajdę cię rano
zgubiłam swój język przyglądając się
starym fotografiom czytając
swoje stare listy
wyliczałam
kiedy kto co jak ja
na to i co na to
tysiące tabel słupków dat
zgubiłam język
zapomniałam go w gębie
chciałam za nim stać a nie stałam
chciałam za nim stać
wyliczałam kiedy
kto co jak ja szukając
wędzidełka krat
zębów i podniebienia
to co do tej pory wydawało mi się
jaskinią Platona to tylko jama
ustna
spłukana
bez cienia
kiedy tak patrzę jak śpisz
z dłonią uwięzioną w okowach prześcieradła
kolanem otwartym jak furtka
pomiędzy podziemiem kołdry a powietrzem
widzę jak sny formują wir i krążą
wokół niedbale porzuconej gazety
widzę sny splątujące sieci
i myślę sobie czy kiedykolwiek byłam
twoim snem równie ulotna
przenikałam membranę czaszki
gubiąc po drodze czas
i tracąc oddech
kiedy tak patrzę na twoje opuszczone ciało
myślę czy byłam
kiedykolwiek
a gdyby tak zwariować? zamiast dzień dobry mówić
piestrzenica kasztanowata, nie odpowiadać
na wyczytywanie z listy, kłaniać się kulom, ale nie robić
podjazdów.
nie odpowiadać na żadne pytania i nie zadawać prac domowych
do rozwiązania, mówić prosto z mostu, wprost w dół, jak się
pluje śliną
z wiaduktu na pociąg, czniać relacje. zachowywać tylko
szczątkowe
wspomnienia, najlepiej materialne - nie odbierać, telefonów,
pierścionków,
złudzeń, sygnałów z innych planet. a gdyby tak nie zwariować
i ciągnąć to dalej…
Żyć z całych sił, uwiesić się na tym życiu zębami. Zaprzeć stopami w ziemię i z całej mocy wbić głowę w niebo, rozciągnąć się na pełną długość, odrywać wielkie kęsy powietrza, pożerać czas, pochłaniać światło. Witać się i żegnać śmiało, wierzyć święcie, mieć nadzieję rozciągniętą nad przepaścią jak bieliźniany sznur, promienieć, świecić, podrzucać w górę księżyc i łapać go ze śmiechem. Istnieć tak, jakby nic nie istniało i przepaść tak samo.
