Geb i Nut

budzi się ziemia w łuk
o mocno wygiętych żebrach
podnosi obie dłonie

budzi się niebo w silne przęsła
i wiąże ze sobą końce

oboje opierają się niebu
o ziemię przykładając skronie
do krańców nasłuchują wiosennego dreszczu
który przebiega po niej

brzegi mostu wyciągają się do góry
na przeciw morzu światłu
burzliwej pogodzie

i to jest pierwsza piosenka o tym
co rośnie