wierszalotka: lutego 2011

zielono-niebieska spacerolandia

bo smutno

Żegoty. 25 września 2009

patrzę na ciebie i widzę twarz madonny
w aureoli rysowanej kredą
jak ciągniesz suknię smutku po podłodze

płomieniem białym połyskują włosy
jakby się zdjęcie czasem przecierało
jakby był papier w zgięciach wyświecony

myślę o ustach które jeszcze mówią
i jaki wtedy miałaś oczu kolor
kiedy śpiewałaś swym małym jezuskom

jaki ślad po tobie oprócz tego zdjęcia
zdjętego dzisiaj z czarno-białej ściany
matko baranków i pocieszycielko

Orfeusz i Eurydyka

choć w różne strony
oboje
wyszli w mit

uwięziony w nutach świat podziemia
tęsknoty pociągania gałęzie oliwne
las przed nami za nami hades
pomiędzy nami przepaść

kiedy się nie dotrzyma
zobowiązania
upada nadzieja

od tej pory jedno z nas zostaje
po jednej stronie
drugie z drugą
wychodzi na powierzchnię

to tak mała planetka
że po swoich śladach
się depcze

trzy ostatnie sekundy Isadory

tak.
czasem szal wkręca się
w koła automobilu]
i koniec tańca
cześć pieśni

[na co to wszystko
ta miłość
chyba nawet nie do poety

to było jak badanie bosą stopą
cudzego jakże cudzego ciała
cudzego jakże cudzego gardła
sondowanie językiem

i te szalone noce
salony estrady
hektolitry wódek
szklanki
tłukące się po głowach
Rosja Paryż
Londyn

Grecja żar południa
i zwiewny morderczy
szal

burzliwe oceany szkanek wody

Radziewicz Teressie naprędce

Tereska ma w głowie niewielkie
szklane akwarium z kiełbiami
i chlapią jej się te kiełbie
długimi ciemnymi nocami

śniwają się czasem ławicą
a czasem się ześnią jak z nut
i mętlik w trzepocie przemyca
łuskana wataha wśród słów

od kiełbi się we łbie aż kłębi
tak kłębi jak kłębią się dymy
a kiedy zaglądasz w źrenicę
niepokój burzy ławicę

morskie podróże

sen stał się jawą jawa widziadłem
w zwierciadle otwartych dłoni
przez linie zmiany daty
płyniemy w nasze dole

za wschodem słońca płyniemy raźno
wyraźnie kierując łodzie
dziobami na przekór falom
rzeźbiącym bruzdy wodzie

ze snu i jawy żagiel utkany
wciągamy dziarsko na maszt
by się uleczyć wśród niebezpieczeństw
ze wspomnień co rzeźbią nas

sztuka wojny

Brutusie zawołał jeszcze cezar
kiedy upadała w nim ostatnia
kropla mocy
nie z nienawiścią
zadawał to okrągłe pytanie
jak literka o umieszczona w otworze oddechowym

bohatera cechuje wyjątkowa elegancja
ma kształtną głowę i zawsze nosi przy sobie nóż

Juliusz uśmiecha się
patrząc jak szlachetna młodość
zrywa ze starym
porządkiem

-

sam bym tak zrobił będąc
na twoim miejscu

ale inaczej nas ukształtowano
mój drogi przyjacielu
i to nie tak że ci ufałem
i jestem zaskoczony

owe zdziwienie malujące się na twarzy
zarżniętego w imię kart historii
to wyraz podziwu
że tak czysto wyprowadzono cios

jak prawdziwy wojownik