portret z pamięcią

patrzę na ciebie i widzę twarz madonny
w aureoli rysowanej kredą
jak ciągniesz suknię smutku po podłodze

płomieniem białym połyskują włosy
jakby się zdjęcie czasem przecierało
jakby był papier w zgięciach wyświecony

myślę o ustach które jeszcze mówią
i jaki wtedy miałaś oczu kolor
kiedy śpiewałaś swym małym jezuskom

jaki ślad po tobie oprócz tego zdjęcia
zdjętego dzisiaj z czarno-białej ściany
matko baranków i pocieszycielko